Felaket Şiiri - Fatih Meydan

İki bin yirmi üç gün altı Şubat
Ülkemin üstüne çöktü felaket
On bir şehir ile koptu irtibat
Sanki fişimizi çekti felaket

Yıkıldı limanlar köprüler yollar
Belediye hastaneler okullar
Öyle çaresizce bağlandı kollar
Bizim belimizi büktü felaket

Ne eller tutuyor ne güç yetiyor
Çare tükeniyor ümit bitiyor
Göçük altlarında canlar yatıyor
Bilmem ki kaç ocak yıktı felaket

Yolları kapattı kar tipi boran
Molozlar içinde çığlık feveran
Kim kime yetişsin dört bir yan viran
Gözümüzden kan yaş döktü felaket

Olsa böyle olur ancak kıyamet
Enkaz başlarında bekliyor millet
Sabiler hatrına Rabbim merhamet
Ciğerlerimizi yaktı felaket

Her taşın altında bir can bir nefes
Dört yandan yollara koyuldu herkes
Anca mahşer ile edilir kıyas
Nuh'un tufanına denkti felaket

Kalk doğrul yerinden Malatya Maraş
Antep Urfa Hatay gözlerimde yaş
Adıyaman Kilis taş üstüne taş
Koymadı devirdi söktü felaket

Yüz otuz ilçede altı bin köyde
Elli üç bin ölüm düşüldü kayda
Düşün büyüklüğü artık ne boyda
Diri diri kabre soktu felaket

Omuz verin şimdi bizim sıramız
Birleşerek güçlü olmak çaremiz
Ancak böyle kabuk bağlar yaramız
Madem bahtımıza çıktı felaket

Fatih der şapkalar öne koyulsun
Uyuyan kaldıysa derhal ayılsın
İmara iskana harf harf uyusun
Gözü canımıza dikti felaket

Fatih MEYDAN