Felaket. Şiiri - Ahmet Cemil Atay

Zaman öğütülmüş masalların girdabında güzel günler , varlık yine ağır.
Param parça olmuş ruhların dillerinde keder ve hüzün sızışı,
Zülüm ve cehalet ateşinin etrafında toplanmış bedenler umuramaz ve kustahça sağır.
Oysa butun varlığı, butun ihtişamı, fikriyatı ve geçmiş gelecek butun saltanatı bir kan pıhtısı.

Saltanatının tahtında otururken ve celladını beklerken bir gun o masum babam suskun.
Hayalinde elinde en sert çeliklerden bir hançer yahut en sağlamından bir halat,
Üzerinde idamlık katillerin elbisesi, önünde günahlarına tellak bir de imam.
Belki bir giyotin belki de bir paslı silahta saklanmış bu gunu bekleyen tozlu bir kurşun.

Saliseler saniyelerin peşine düşmüş, saniyeler dakikaları boğazlıyor.
Dakikalar saatlerin girdabinda, saatler gunlerin içinde kaybolmuş.
Gunler aylara aşık , aylar yılların metresi oysa, ortalık puslu ve sessiz.
Ahmet Cemil köşeden öylece Dede diye bağırıyor kim umursamiş?

Duvarlar sessiz, eşyalar yerli yerinde, raflarda toz sadece…
Çernobil kalıntıları mı? Yoksa Hiroşima mı? Nagazaki olsa gerek.
Canlı bir anı, minderinde sırtının şeklinden kalan son bir secde
Ve Kıyametine hasret paramparça bedeninden parçalar saçılmış heryere

Azrail kolunu uzatmış yine, mahremine girmiş ucuz hayatlarımızın sıska duvarlarından.
Hali ham bir meyveyi koparırcasına gaddar umursamaz bir çocuk.
Kırarcasına elinde ki kuru çubuk dalını, ve bir oyuncak yaparcasına yollara savurduklarını
Ve doğuyor bir An bütün kederi ve hüznü ve küfrü havalandırırcasına tozlu sandıklardan.

Paramparça camların kardeşinin dişinde çıkaracağı melodilerin merakına aşık pırılıtılı gözlerinde arsızlık.
Cesaretten yaratılmış ruhuna kırılgan kıvrımları gecirilmiş bir beden.
Çocuk diline nakış nakış işlenmiş ölüm kelimesi. o da ne anlamsız.
Mezarlık, ruzgarı parçalamışlar sanki, karanlık öylece gömmüşler ve korkutuyor yine zamansızlık.