Fatih Gülsen Şiirleri - Şair Fatih Gülsen

Beni kendine sırılsıklam aşık eden gül,sen.
Ya bir ipucu versen.
Yada bunun yöntemini bana da öğretsen

Gülbahçene aşkı diken garip bahçıvanım ben.
Ümit ile yeşertirken solduran bülbülüm ben.
Lalezarı kıskandıran nazlı gülşenimsin sen.
Şiirime ilham veren küçük sevdiğimsin sen.
Esir aldın aşkınla çok mutlu kölenim ben.
Nasıl aşkla yanmayayım nazlı gülşenimsin sen.

Sen kokususuna esir olduğum gül sen
Kokunu ruhuma çekerken sen sadece gülsen
Ruhumu diyar diyar dolaştırsan sen gülşen
herkese herşeye küssem birsana gülsem
gül sen gülsen gülşen gülsem.

Kalbinin anahtarı kimbilir artık nerde.
Her defada düz kontak yapıyorum sayende.

Uyandım;
Gözümü açtım,
Uykumu açtım,
Üstümü açtım,
Işığı açtım,
Perdeyi açtım,

Sen dünyamsın.
Bende sensiz olamayan ay.
Dünyanın etrafında milyonlarca yıldır döner ay.
Benimkı şimdilik yirmidört oldu, gerisini sen say.

İki adet insan bir adet aşk.
Paylaşması zor.
İnsan zaten bencildir paylaşmayı hiç sevmez.
Aşkda zaten kutsaldır yeryüzünde gezinmez

Yare ispiyoncu bir kalbim var.
Ne zaman sana aşık değilim.
seni hiç sevmiyorum desem.
Ya öylemi;
Külahım senı dinliyor diyor yar.

İstanbul en çok senin neyini seviyorum biliyormusun..?
Sevgiliyi bağrında barındırmanı..
Aynı havayı solumamı sağlamanı.
Ama biliyomusun İstanbul.
Kahve gözlü yar elsallayacak uzaklardan.
Ağlarsam tesellim olurmusun candan..

Rıhtımda duran gemi,
Koskocaman dev gibi.
Birde denize baktım.
Gemi minyatür gibi.

Harekete hazır