Fasl-ı Hüzün - Dest-i Hazan

Hazan rûzgârı eser, gül solar hep bâğımda,
Gönül bir âh ederken, bülbül kân oldu bugün.
Keder çiğnendi sevdam dondu âşk ocağımda,
Sükûtun serzenişi, hep hicrân oldu bugün.

Bu aşkın diyârında, yorgun leylâ ve mecnûn,
Ne bir dost, ne bir düşman, görünen mâtem-i nûn.
Gecem hicrânla dolu, günüm efkâr-ı meknûn,
Dilimde aşk nidâsı, gönlüm zan oldu bugün.

Geçti bahâr-ı ömrüm, hüzün çöktü gönlüme,
Neşem döndü kedere, elem düştü kalbime,
Ne yâr kaldı, ne yaren, herkes güldü halime,
Riyâh-ı aşk savruldu, gül hazan oldu bugün.

Tecellîdir bu devran, geçti ömrün menzili,
Yeşermez artık ümît, soldurdu gonca gülü.
Vuslat hayâldir artık, sustu firâkın dili,
Gözümden yaş akarken, sevdan son oldu bugün.

Tükendi artık derman, bahar oldu, mâh-ı dert,
Kalan bir hâtıradır, kalbimde bir hâl-i fert.
Ne ses var, ne de nefes, suskun oldu her bir mert,
Bir ben kaldım, bir de sen, cân hüsrân oldu bugün.

Ne mevsim döner artık, ne yâr gelir rüyâma,
Zemîn perîşân olur, hasret düşer dünyâma,
Ben söylerim derinden, çöker her ân hülyâma,
Gelmez artık seherler, gün virân oldu bugün.

...andelip...