Faruk Sangi Şiirleri - Şair Faruk Sangi

Yürüyordum
Makine ve insan kalabalığında
O'nu gördüm...
Asfaltta çamurlaşmış kar
Sararmış,solmuş,ezilmiş
Bir avuç toprakta

Gözlerim;
Güneşi gördü,
Gülümseyerek açan gülleri.
Gözlerim;
Dağları gördü,
Karmakarışık rüzgarların estiği

Arama beni,
Meyhanelerde.
Mutsuzluğu,
İçtiğimi sanma şaraplarda.
Sorma,
Beni meyhanecilere.

Dağlarda otluyor kuzularım
Kavalını çalarken çobanım
Bir nehir çağlıyor,
Bir sevda...
Gözlerim uzaklarda
Umutlarım depreşiyor,

İnsan,baktığı zaman
Mutlu bir yüz yansıyorsa aynaya
Aşk pınarlarındaki
Güneş gibi,parlıyorsa gözler
İnsan seviyor
İnsan seviliyor.

İstanbul sokakları,
Yıkılıyor.
Köhne,
Sessiz.
Tarihin içinde.
Terkedilmiş,yalnız

Güneşin kızıl tepsi
Mor dağların tepesinde.
Emekleyen çocuk,
Büyümeye doğru...
İçindeki özlem türküsü
Yaylaya çıkan sürülerin sesinde.

Zamansız düştü
Soluksuz
Yeşilsiz günlere
Kelepçede.gece de.
Bir nefes yakınken
Yaşama...

Anasızım,babasız.
Oğulsuzum,kadınsız.
Göz pınarlarımda
Kuruyan bir damla yaş
Tünekte kalan kırık yumurta
Ağaç dibinde kozalak

Benimksi;
Penceresi holde
Karanlık bir oda.
Duvarlar beyaz badana
Öksüzlük yuvasında
Yatakta;