Faruk Kurt Şiirleri - Şair Faruk Kurt

Duvarını alçak örme,
Atlayan çok olur,
Duvarını yüksek örme,
Geçebilen az olur,

İçini dışana çıkar,

Hayatı güzel yapan insandır,
İnsanı güzel yapan sözüdür,
Sözü güzel yapan özüdür,
Özü güzel yapan ruhudur,
Ruhu kirlenmemiş ve kirletilmemişse şayet.

Mürekkebim hüzün yağdırıyor,
Kağıtlarım dertli;
Okudukça kararıyor içim,
Ben de dertli,

Fani dünya dönecek,bir gün duracak,
Bu kavgalar,gürültüler ne zaman son bulacak,
Ey insanoğlu! almışsın sopa, bıçak,silah eline
Kaptırmışsın kendini bir kavga seline,
Hiç hakim olamazsın ki şu diline,
Bir düşün! nereden geldin gidiyorsun nereye?

Hayatımın en hararetli anlarını yaşarken bu akşam,
Doğanın en güzel halini hayal ettim kendimce bu akşam,
Yeşillikler yeşillikler arasında duru bir köy çizdim aklıma,
Kendimi yerleştirdim bu fotoğrafa,
İlk defa güneş doğuyordu bana,
Akşamın kör karanlığına,

Siman keskin hala belleğimde yılların silemediği;
Unutmayı bir akıl oyunu sayarsak ben bu oyunun kaybedeni,

Aklımı bir duvara benzetirim; sanki her gün boyanan,
En son senle boyandım; kirlenmedi hiç bir zaman,

Beni kimse sevmemiş,
Ben kimim ki?
Senden beni sevmeni nasıl beklerim?
Ben kimim ki?

Bileğim küçük,