Fakrname Şiiri - Kemter Abdal

Bir toz tanesiyim kâinat kervanında,
Ne altın pul isterim ne taht-i sühan.
Fakr benim sancağım, yokluk şahım,
Hakk’a açılan kapı: İşte bu ân!

Kır göğsüne çalınmış altın kupayı,
Fakrın sofrasında sunulur aşk şerbeti.
Kim ki “Ben varım!” dedi, düştü zindana,
Hiç demeyi bilen, erdi vuslata…

Sermayesi sükût, tacı toprak olan,
Yıkılmaz kaleymiş tevazu duvarı.
Nefsin sarayını yakıp kül eden,
Bulur kibriya güneşini en kara yarıkta!

“Yoksun!” diye inler rüzgârlar vadimde,
Fakr zikrim, hicabım, medar-ı iftiharım.
Dünya bir aldatmaca, mal mülk bir gölge,
Hakikat; özünde hiçliğin aynası…

Yetim kalplerde saklıdır sırlı define,
Fakr ile yoğrulur âşığın ekmek tası.
Market raflarında satılmaz bu lezzet,
Hızır’ın testisinden içer fakîr sofrası!

Yürü ey derviş! Sahra-yı ucb’de kaybol,
Kum tanelerince dağıl ki hakîki var olasın.
Fakrın kılıcı keser mülkün zincirini,
Hiçlik denizi’nde gark ol ki bulasın!

En ulu makam: Fakr-u fena kapısı,
Bu dünyada garip, ötede sultân olan…
Diz çök önünde eşyanın putları yıkılıp,
Yalvar Yaradan’a: “Yokluğunla var et beni!”