Biz, bilmeyiz bir fahişenin hayallerini…
Bilemeyiz, yaşadıklarını evdeki çocuklarına…
Getirebilmek için bir ekmek lokması…
Boş verip de “namusunu” satarken…
Biz, anlamayız…
Onlarında vardır hayalleri türlü türlü…
Ve yaşamak isterler onlarda her günü renkli
Mecburiyetten satılır bazıları, kimi koca kurbanı…
Kimisi ölümün nefesini hissederek şakaklarında…
Çoğu yavrularına zarar gelmemesi için
Köpek gibi çalışır…
Biz, anlamayız onları her gün yaşadıklarını
Belki ağlarlar geceleri, iş dönüşü!
Dalgalanır çığlıkları, boş sokaklarda…
Yüzlerindeki makyaj akmış…
Gözleri yaşlı…
Gençlik kaçmış…
O vakit, en büyük ihtiyaçları…
Ölen anne babası ve çocuklarıdır…
Fakat pek yazıktır ki…
Ölüler, insanlara…
Şefkat gösteremezler.
Kayıt Tarihi : 10.2.2008 23:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!