Eziyetlerim Şiiri - Ömer Çavuşoğlu 2

Şu bomboş yuvamdan sen isen giden
Kahrolur adeta bu sarhoş beden
Sensiz bir hayatı düşünemem ben
Seninle bir başka vaziyetlerim

Artık bir hiç için ağlamam, gülmem
Seni unutup da kahrolup ölmem
Değiştim ben böyle nedendir bilmem
Arttıkça artıyor meziyetlerim

Hep açtın bana sen gönül kapını
Geçirme her gün al Ömer hapını
Unuturum bazen moral yapını
Bozarsa söyle şu eziyetlerim.

2007