Ezel tuğrası... Şiiri - Hasan Belek 2

Ezel Tuğrası...

​Zaman bir çöl ki, serabında yitmiş kervanım,
aynalarda gördüğüm, bana ait bir yalan.
Her kum tanesinde hicran biriktirir anım,
yankısı kayıp bir dağda, dilsiz bir fermanım.

​Bir damla mâna için ömrü harcayan benim,
ki Fuzûlî'den mirastır bu derde düşkünlük.
Gecenin perçeminden sızan o ışıkla yenim,
yıldızları tespih edip zikreder bedenim.

​Kalabalık çarşılarda ruhumu satanlar,
üç günlük saltanatın sahte incisine.
Bilmezler ki sükûtumda gizlidir vatanlar,
Her hecede binbir cihan gizler bu lisanlar.

​Söz mülkünde avareyim, kalemim yorgun,
dev bir okyanus içinde bir tahta kaşığım.
Gönül dergâhım hem mamur, hem sana vurgun,
ben bu varlık zindanında ezelden ışığım.

​Ne Leyla'da teselli var, ne mecnun kâr eder,
aşk, ateşten bir gömlektir, giyenler anlar.
Her vuslat, yeni bir hasret tohumu eker,
Ruhum, kendi hiçliğinde bir devran döner.

​Kâğıt bembeyaz bir kefen, mürekkep kanım,
hangi harf teskin eder bu dinmez sızıyı?
Ben ki var ile yok arasında imtihanım,
alnıma yazılmış bu en çetin yazıyı.

​Bazen bir bülbül olurum, güle feryatla,
bazen bir baykuş, virane köşkü beklerim.
Hayat, binbir yüzü olan eski bir sanatla,
gönül tahtıma kurulan yası beklerim.

​Tozlu raflarda uyuyan büyük ustalar,
sizinle aynı şaraptan içmişim bir gece.
Kırık sazımda inleyen aynı mısralar,
çözemedim gitti şu kördüğüm bilmece.

​Anladım ki aradığım ne yerdedir ne gökte,
ne camide ne kilisede ne de havrada.
O "Sultan", o "Mutlak", o "Bir", can denen kökte,
kalbin en gizli yerinde, o Ezel Tuğra'da.

​Öyleyse bu sancı, bu arayış, bu telaş niye?
Kül olmak içindir yanmak, varmak için gitmek.
Can, o en kıymetli, en kutsal hediye,
O'nu bulmak için kendini feda etmek.

​Perde indi, oyun bitti, ışıklar söndü,
sahnede ne bir alkış var, ne de bir seyirci.
Ruhum, başladığı o sessizliğe döndü,
benim asıl şiirim bu; en son ve birinci...

Hasan Belek
07 Ekim 25-Akçay