Ezan ile Sela Arası Şiiri - Kimsesiz Şii ...

Doğarsın, daha doğmadan, adında bellidir sonunda.
Sevinir insanlar anlamsızca.
Kesilir kurbanlar. belki de çalınır davullar.
İsmin, kulağına okunur ezanla.
Herkes mutludur, ama sen ağlarsın hunharca.
Anlamazlar, acıktı uykusu geldi derler.
Oysaki, sen bilirsin, gün göremeyeceksin yeni yaşamda.
Çocuk olursun, koşarsın sokaklarda.
Hayat güzeldir, bildiğin bütün oyunlarda.
Biraz daha büyürsün, genç olursun.
O da, yaşayacak ömrün varsa.
Okula gidersin, koşuşturmaca, işe girersin koşuşturmaca.
Evlenirsin, artık seninde çocukların olur.
Ama, sen anlarsın neden ağladığını.
Çünkü, bilirsin dünya denen sahte yaşamda, herşey kurmaca.
Çünkü görürsün artık, sana süt veren annen yoktur.
Sana hayat dersleri veren baban, çoktan tarih olmuştur.
Belkide büyütemeden o canı, yitip gideceksin.
Sonra, zaman gelir çatar, tecelli eder
ecel, koynunda yatar.
Son akşam güneşi, senin için batar.
Artık, ezan yerini selaya bırakmıştır.
Öğle namazına müteakip, tabutun yatar musallada.
Altı, soğuk mermer, üzeri eski bir tahta.
Kalırsın bir başına, koynuna girdiğin kara toprakta.
İşte, üç günlük yaşamda, ezanla sela arası
Yaşarsın.
Bakmadan talihe bahta.
Yaşa kardeşim, kırmadan koşmadan.
Sev kardeşim, taşı, otu, çiçeği.
Sakince ve coşmadan.
Üzme, üzülme, ne istediğini bil şu hayattan.
Kağıttan kayıklar yap, yüzdür berrak sularda.
Kayandan hayallerin olsun,
sağlam, kırılgan olmayan.
Yaşa, kardeşim yaşa, sonun olacak ölümden korkmadan.
Ağlamak acizlik değil, ağla, kimseden utanmadan.
Göz yaşlarını saklamadan.
Gül, kardeşim gül, gülmekte ağlamak kadar güzeldir.
İnadına gül, kimseye aldırmadan.
Git güzel dostum, yolun bahtın açık olsun.
Ben kal desem bile, sen yinede git.
Göz yaşlarım, seni kandırmadan.
Belki, sıcak bir merhaba yazarsın uzaklardan.
Ve ben, o soğuk kağıttan okurum yeni yaşamını.
Ve onda görürüm, günaydın diyen sabahı.
Ve güneşi batan akşamını.
Elimde resmin, dilimde ismin ile.
Ziyaret ederim, nemli, soğuk, torağını.