Eyyy dağlar, eyyy sessiz karanlık!
Eyyy gökyüzü, ay ve yıldızlar!
Size sesleniyorum; duyuyor musunuz beni?
İnsanlar duymuyor, anlamıyor beni.
Ben iyi bir insan olmak için
Elimden gelen her şeyi yaptım.
Ne yazık ki insanlara sesimi duyuramadım.
Onların gözünde hep yanlış anlaşıldım.
Sevdim; sevgime inanmadılar.
Yanlarında oldum; beni fark edemediler.
Hep kötü bir insan muamelesi gördüm.
Bazen onları tanıdığıma pişman ettiler beni.
Bazen kendimden soğuyacak kadar
Uzaklaştırdılar kendilerinden beni.
Biliyor musunuz? Hepsi de beni sevdiğini söyledi.
Eyyy gün, eyyy gece, eyy zaman, söylesenize,
Ben niye fark edemedim sevildiğimi?
Sevilmek nasıl bir şey, siz biliyor musunuz?
Sizi sevdiğimi hissediyor musunuz?
Eyy güneş, seni sevdiğimi biliyorsun değil mi?
Bilmesen ısıtır mıydın bedenimi?
Eyy yıldızlar, siz de biliyorsunuz sevildiğinizi.
Bilmeseydiniz görünür müydünüz geceleri?
Eyyy ay, sen ne güzel şeysin öyle!
Gecemi süsleyen harikalarsınız siz.
Ben tüm evreni, evrenin içindekilerini,
Yaratılanları seviyorum; siz biliyorsunuz değil mi?
Eyyy nefes, sen can katıyorsun bana.
Gözlerim bu güzellikleri gösteriyorsun bana.
Burnum tüm kokuları anlamamı sağlıyorsun.
Ellerim, ayaklarım, kollarım… Siz ne güzelsiniz!
Dilim, benim canım, dilim tatları tattırıyorsun bana.
Dünyada ne kadar güzellikler var, görebilene…
Beni anlayan güç, beni yaratan… Aşığım sana!
İşte ben, insanlar da göremediğimi
Beni yaratan kuvvette buldum sonunda.
Acımı, mutluluğumu, içimi, dışımı, her şeyimi
Yalnız O bildi, yalnız O anladı benim dilimi.
İnsanların vermediği huzuru
O kuvvet sahibi sağladı bana.
Mutlu olmam için, beni sevdiği için
Çok şey sundu dünya soframa.
Mesela görmem için göz verdi,
Duymam için kulak,
Tamam için dil,
Hissetmem için dokularımı verdi.
Onu sevmem için ise bir kalp verdi,
Anlamam için bir akıl ve mantık verdi.
Beni doğduğumdan beri hep korudu.
En sevdiğim insanları, doğayı, hayvanları,
Her şeyi, ama her şeyi, O kudret sahibi yarattı.
Belki insanlar beni anlamadı ama,
Bir köpek bana ağladı,
Bir eşek hüznümü hissetti,
Bir kedi ruh halimi anladı,
Sessiz gece duydu sesimi,
Kavurucu güneş içimin yangınını fark etti,
Buzullar soğuk tarafımı bildi.
Yaratıcı bunları bana sağladı.
Yaratıcı beni sevdi,
Yaratıcı beni anladı,
Yaratıcı beni kolladı.
Belki insanlardan yana bir şey göremesem de,
İsteklerimi ve arzularımı Yaradan bana sağladı.
O yüzden de kimseye ihtiyacım kalmadı.
Kayıt Tarihi : 4.2.2025 04:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Anlatıcı, insanlarla ilişkilerinde sık sık yanlış anlaşılmış, sevgisi fark edilmemiş ve çabalarının karşılığını alamamıştır. İnsanlardan beklediği anlayışı bulamayınca, sessiz bir hayal kırıklığı ve yalnızlık yaşar. Ancak zamanla fark eder ki, tüm acılarını, mutluluklarını ve iç dünyasını yalnızca yaratan anlayabilir ve görebilir. Evrenin güzelliklerini, doğayı, hayvanları ve kendi bedenini gözlemleyerek, sevgiyi ve huzuru insanlardan değil, Yaradan’dan alır. Onun sağladığı her şey —görme, duyma, hissetme ve düşünme yetisi— hayatını anlamlı kılmıştır. İçsel barışını bulmuş, insanlardan beklediği onayı ve sevgiyi artık aramamaktadır. Mutluluğunu, huzurunu ve sevgiyi, yaratıcının sunduğu nimetlerde ve varlığın bütünlüğünde keşfetmiştir. Hikaye, hayal kırıklığı ve yalnızlıkla başlayan, ancak inanç ve farkındalıkla tamamlanan bir içsel yolculuk öyküsüdür.
"DOST İSTERSEN EĞER, ALLAH, MELEKLER, PEYGAMBERLER, MUVAHHİD, MÜSTAKİM, MUHLİS, MUSLİH, MUHSİN, ALİM, FAZIL, MUHTEREM VE MÜBAREK MÜ'MİNLER YETER." -Kelam-ı Kibar-
"YARAN İSTERSEN ŞAYET, ALLAH'IN SON HAK KİTABI OLAN KUR'AN VE ONU MANA MEAL OKUYARAK HAYATINA HAYAT YAPIP SONRA DA ONLARI TÜM MÜŞTAK VE MUHTAÇLARA ANLATAN İLMİYLE AMİL ALİMLER YETER." -Kelam-ı Kİbar-
"EĞER, BUNLAR BANA YETMEZ DERSEN, SANA, ALLAH'IN DÜNYADA GAZABI, AHİRETTE İSE ELİM AZABI YETER!" Kelam-ı Kİbar-
Hayırlı sınavlar ve sabr-ı cemiller olsun Ali bey.
TÜM YORUMLAR (1)