Eylüle Şiiri - Ayşe Uçar

evvelki gün
yan yana yürüyemediğimiz yolların
resmini çizdim
hiç karşılaşmadığımız çay bahçesinin
sedasız yalpalayan ağaçlarına
dallarına dokundum
sarılıp gövdelerini
sensiz okşadım

anı olsun
diye birkaç kuru yaprak seçtim aldım
kim bilir ortak yazdığımız bir şiirin
avuçlarından savurup dökeriz
şehrin en ıssız
sokaklarına

Eylül
akşamlarında
belki seninle karşılaşır
kızıl sarı renk cümbüşünün ortasında
sarılıp koklaşırız

.....

çok yorgunum bugün
güneşse çok puslu eğmiş başını
arka ceplerimden kaçarak gidiyor
nedensiz bir hüzünle kararıyor
iki kaşımın arası
ve ben
çok mutsuzum

zamansız
bir ayrılık müteselsil olarak kaldı aramızda
yani hem varız hem yokuz bu hikayenin içinde
senin beni böyle sevmen
benim de böyle karşılık
vermem oldukça
yabansı

........

bazen
beynimdeki sisi dağıtmak zor oluyor
kalkıp suya toprağa yürüyorum

olmuyor

lirik çemberlerin
içinden atlayarak geçiyorum
sarışın eteğimin nervürlerinde bir gümbürtü
bir gümbürtü ki sorma
ortalık yıkılıyor

dolandıkça
eteğin her kıvrımı
bir o bacağıma bir öteki bacağıma
fırtınalar esip kasırgalar
savruluyor

burkula burkula
iç ağrısıyla girdaplara kendime çekiliyorum
bir bilinmez gizin içinde
ihmâlkar bir şekilde
günlerce aylarca
sabahlıyorum

farkında mısın
durmadan dün bitiyor yarın başlıyor
peki o zaman biz zamanın neresindeyiz de
yolumuz hiç keşişmiyor

kuşlar mı
kuşlara mı soralım

onlar ne bilsin onlar gökyüzünün özgür neferleri
bizlerse dibi çökesice dünyanın
zincirsiz tutsakları

her birimiz farklı bir yolun yolcusu
neyse sen kal öylece olduğun yerde

bense
gökyüzünden yağmur döken bulutları toplayıp geleyim
sen her özlediğinde avuçlarını kalbini
sonuna kadar aç

sulu sepken yağmurlarla
yağıp döküleyim saçılayım içine dışına
aşk da öylece oturup durduğu yerden utansın

......
...............................

1009202506:49