Eylül Sabahı Şiiri - Aski Divane

Eylül Sabahı

Eylül sabahı sessiz iner pencereme,
Rüzgâr, sararmış yaprakların fısıltısını getirir.
Bir kahve kokusu gibi yayılır içime huzur,
Ve bilirim… bugün yine dost bildiklerim eksik,
Bazıları yüreğimde,
Bazıları çoktan başka şehirlere göçmüş.

Her uyanışımda
Bir yüz gelir aklıma;
Bir kahkaha, yarım kalan bir cümle,
Bir “unutma” diye dokunan eller…
Gözlerimin kenarında çizgi değil,
Yaralar bırakmış zaman.

Seviyorum bu sabahı,
Çünkü hüzün, dostların hatırasıyla daha tatlı.
Kırgınlıklar bile sabahın serinliğinde
Affa dönüşüyor.

Gün yükseliyor,
Ben hâlâ eylülün yumuşak sessizliğinde kalmak istiyorum.
Çünkü bilirim;
Her dost, bir gün uzak düşse de
Eylül sabahlarında geri gelir,
Bir rüyanın ince tülünde…