Eylül - Bölüm 1 Şiiri - Özlem Saba

Bana Eylül diyorsun
Bütün yapraklarımı döküyorum bir bir
Bir mülteci azmine benziyor bu şehir
Bu şehirdeki yalnızlığım
Yoksul ve kimliksiz

Bana Eylül diyorsun
Daha bir tok geliyor acının sesi kulağıma
Sesin ürkek
Sesin cılız

Bana Eylül diyorsun
Darbeyle anılıyor adım
Ve ben
Daha çok kaybediyorum kendimi
Kime sorsam
Barut sanıyor

Bana eylül diyorsun
Yağmurlarımı döküyorum bir bir
Renksiz bir kavak ağacı oluyorum
Sonra
İnanmaya hazırım
Ütopik bir renk giydir artık bana
Yalandan da olsa

Bana Eylül diyorsun
Yine bir sis başlıyor
Deli rüzgarlar esiyor sokaklarımda
Göz gözden uzak düşüyor

Kime sarılsam
Üşüyor koynumda

Bana Eylül diyorsun
Derin bir uykuya dalıyor sevinç
Kör kuyularda utancın gözü açık gençliği
Tabiat bile bezerken kendinden
Binlerce Kadın susuyor içimde
Konuşamıyorum

Arasa suç
Sorsa suç
Ağlasa, dökülse yağmurları
O bile suç

Sanırım haklısın sevgilim
Sonbahar çocuğuyum ben
Eylülde Nevruz yaşanmaz ya

Özlem SABA