Eylül-7 Şiiri - Metin Mungan

Kavrutulmuş kalbim, uykusundan uyanır gibi oldu..
Bir gözünü zor açıyor. Diğeri hiç açılmamış..

Sence kabus mu gördü dersin..?

Seni gördüğüne hiç bu kadar sevinmemiş,
Bir saat dilimi olabilir mi?

Zaman neden yine tekrar seni bana anımsattı..?
Kaderde bu kadar uzun kalacağını kim yazmış olabilirdi..?

Neden seni her gördüğümde en derin yaram sızlar..
Benim en derin yaram çoktan ölmemiş miydi..?

Hayatımda bir günü..
Ama o bir günü yaşamayı öyle çok istemişimdir ki..

İkimizinde dilsiz olması;
Belki de yaşama birlikte tutunmamıza yol açabilirdi..

Olmadı.. Olmamalıydı...

Bir ölünün kalbi, yaşayan bir kalp ile karşılaştı..

Yüzüme bakacak yüzün olsaydı,
Ağzından belki bir kaç cümle dökülecek..
Benim benliğine bakacak kocaman yüreğim vardı..

Görmedin..

Öyle bir gittik ki birbirimizden,
Ve öyle bir bittik ki..
Ben seni yaşıyor sen beni ölmüş biliyorsun..

Ben senin belki umurunda değildim..

Sen benim belki de hissedebilir tek umudum..

Bilmedin..
Bilmeyeceksin de..