Eyiyim Şiiri - Ufuk Güneş

Açtım yine gözlerimi sabah ezanıyla karşımda bıkkın yüzler,
Bir ağırlık var üstümde ölü bir beden kadar soğuk tenim,
Sadece tartışma ve kavga etrafta dolanıyor çürümüş zihinler,
Bilmiyorum öğlene çıkar mıyım ama yine de ben eyiyim.

Güneş tam tepede yakar gözümü tuzu alnımdan inen terin,
Hayaller,düşler bırakmıyor peşimi ama kırıntısı bile değilim,
Hain bulutlar da bıraktı artık ağlamayı benim için,
Bilmiyorum ikindiye evde miyim ama yine de ben eyiyim.

Ayak sesleri her yerde ama kıvranıyorum kendi yalnızlığımda,
İtiyor beni derin bi çukura ama daha günü gelmedi eminim,
Belki kadeh kaldırırdım kendime en köşedeki tenha barda,
Bilmiyorum akşama yemek var mı ama yine de ben eyiyim.

Bir iki dal sigaram ve uzaktan gelen neşeli çocukların sesi,
Uzanıyorum tahtadan yatağımda belki benim ölüm döşeğim,
Duşta muğlak düşünceler beceremiyorum kendimi sevmeyi,
Bilmiyorum gece rıhtıma çıkar mıyım ama yine de ben eyiyim.

Ay öyle güzel parıldıyor ki oradan kamaşıyor ihtiyar gözlerim,
Sonu değildir belki her şeyin hala zalim hayata tutunabilirim,
Giderim yeni yerlere sonunda birkaç tutam heyecan eklerim,
Bilmiyorum uyanır mıyım bu sabaha ama yine de ben eyi miyim?