Ey zalim yıllar Şiiri - Süleyman Bektaş

Duymuştum da, inanmamıştım.
Duyduğumdan da zalimmişsin.
Ey zalim yıllar.
Gençliğimi, ümitlerimi çaldın.
Hedeflerime kara bulut oldun.
Ufkumu daralttın, yolumdan aldın.
Beni yarıyolda koydun.
Ey zalim yıllar.
Ben köyümün yiğidi,
Güreşin, halayın, hele ata binenin en iyisi,
Genç kızların gözdesiydim.
Gençliğimi, ümitlerimi çaldın.
Ey zalim yıllar!
Şarkılardakinden de zalimmişsin.
Ey zalim yıllar!
Sürgün ettin köyümden, şehre saldın.
Bir şehir ki o, sokakları karanlık.
Köşebaşları çok, çok paraya satılık.
Evlerde loş ışıklar, sessiz çığlıklar.
Kapıları hırsızlara aralık.
Donup kaldım ürküttün beni.
Ey zalim yıllar.
Yalnız kaldım. Şehir beni dışladı.
Ümitlerim, ideallerim, hedeflerim vardı.
Elimden tutan, yol gösteren olmadı.
Sığınağım sırdaşım oldu. Kaldırım taşları.
Beni şehirde de rahat bırakmadın,
Ey zalim yıllar.
Sürgün ettin, geri köyüme saldın.
Lakin; köyüm, ocağım yok artık.
Elim avucum boş artık.
Ümitlerim boş, ideallerim yok artık.
Kaygılarım var, geleceğim yok artık.