Ey Yar Şiiri - Şiir Sayesi

Ne zaman gülümsesen,
Bütün mevsimler bahara döner içimde.
Kışın en sert ayazı bile utanır gülüşünden,
Donmuş toprak çatlar,
Kökü unutulmuş çiçekler yeniden filizlenir.
Senin gülüşün,
Zamanın bile secdeye vardığı bir mucize.

Ey yar…
Sen, cennetle cehennem arasında gerilmiş
İncecik bir sırat köprüsüsün.
Adım atsam,
Ya sonsuz huzura varırım,
Ya yanarım,
Ama yine de yürürüm sana doğru,
Çünkü senin varlığın,
Yanmayı bile kutsal kılar.

Geçsem cennet,
Düşsem cehennem…
Ama sen hep oradasın,
İki uçurumun tam ortasında.
Bir bakışınla cenneti vaat ederken,
Bir susuşunla cehennemi yaşatırsın.

Seninle olmak,
Bir dua gibi titrek,
Bir günah gibi derin.
Ve ben,
Her seferinde gözlerine bakarken
Kendimi yeniden yakarım.

Senin gülüşünle başlar içimde bahar,
Ama bir tek kelimenle
Bütün mevsimler kuraklığa döner.
Seninle yaşamak,
Alevle dans etmek gibi —
Yanacağını bile bile
Adım atmaktan vazgeçememek.

Ey yar…
Senin varlığın,
Bir ömrün en güzel çelişkisi.
Hem umut, hem yıkım.
Hem ilahi bir armağan,
Hem içime işleyen bir sınav.

Gözlerin,
Bir yolculuğun başlangıcı gibi.
Bir bakışta kaybolur insan,
Ve bir ömür boyunca
O bakışın izini sürer.

Ben seni sevmekle kalmadım,
Sana inandım.
Bir inanç gibi,
Bir sığınak gibi,
Bir sonsuzluk gibi.

Ve şimdi,
Gülüşünü özlerken
İçimde bahar değil,
Sessiz bir kış hüküm sürüyor.
Ama bil ki,
Seninle yanmak bile
Sensiz yaşamaktan daha az acıtıyor.