Ey Sevgili...neylersin. Şiiri - Azad Ak ...

ey sevgiliye!
oysa en çok benim hakkımdı seni sevmek
en çok ben bilirdim
yağmurlu akşam gezmelerini nasıl sevdiğini
hangi şarkıda tükendiğini
ben bilirdim...

en çok ben mutlu ederdim seni
ben toplardım zamana yayılmışlığını...

oysa en çok ben kaybettim seni
en çok ben ihmal ettim seni veya sen beni...

oysa sen son harfi yazılmış bir kağıt gibi
bir seher vaktine yakılmış ağıt gibi bittin
canımdan suyumu
en sevecen huyumu
’bedenimden beş duyumu’ aldın da gittin...

oysa zamanımız olsa
sana yorgun zamanların mahzun çocuğunu anlatırdım
on üç yaşımı anlatırdım mesela
ömrümü ihtiyar bir adamın umuduyla yaşadığımı
o da elini çekse
yaşamayamayacağımı anlatırdım...

sen o an,
her hangi bir hayalini yaşarken
ben her gece
bana mahsus
bana mahpus
bir yıldız çizerdim ranzamın profiline
sonra bir damla yaş konardı yanağıma
öncesinde sen düşmüşsündür aklıma
ÖLÜRDÜM...

zamanımız olsa
hüzün biriktirdiğim günlük notlarımı anlatırdım
’sen’ ile başladığım her yazının ilk satırında batardım...
belki anlarsın diye sana bunuda anlatırdım...

yazık ki zamanımız yoktu
sen uzaktın
yollar kadar uzak
yıllar kadar uzak
şehirler kadar uzak
rüyalar kadar uzaktın...

oysa yakın olbilirdin
benim de tutunabileceğim bir dalım olsaydı
tutardım seni bırakmazdım
oysa nerede kırık bir dal parçası varsa
ellerimi üstüne çizdi kaderim...

açlık yazdı tutsaklık yazdı kalemim
aşılmaz dağların ortasına mecburi yazıldı yerim...

***havada bulut var duman olmaz mı
mahallede gençliğim ölmüş figan olmaz mı
zalim canım çıkmış savaşkan zamanlar boyu
damarımda bu kan
kalbimde bu dehşet aşk durmaz mı...***

şimdi senin için umutlar biriktiriyorum
şimdi ne rüzgar esiyor
ne tel tel oluyor saçların
ne de yüzüme değip içimi vuruyor...

^^^çarşambayı da sel almadı^^^
hangi hıyar söylemişse yalan...
vallahi yalan
sadece selmi aldı
her çarşamba fırtınalar kopuyor, deprem oluyor, çığlar düşüyor,
ÇAĞLAYANA dönüyor kalbim...

şimdi ben de izini sürüyorum...
şimdi kararsızlık kadar kararsızım
umudum kadar yitik ve kırılgan
azad kadar da şanssızım...

yaşadığım bu cehennemde
torbalar dolusu
yalancı ve yabancı yüzlü dostum var
nereye dönsem bir dost kazığı
anlayacağın Robinson kadar da yalnızım

gülmekse benim bildiğim bir şey değil
henüz tanışmadım
o sırıtkan ağlayışla...

şimdi senden uzak bir boylamda sürgün yaşıyorum
ömrüm zamanın neresinde bilmiyorum
yalnız mutlaka gelip geçmiş baharlarım
adını bilmediğim o kadar çok şey var ki
senin adını bile
bilip bilmediğimi bilmiyorum...