Ey Sevgili Şiiri - Özlem Dönmez

Kırgınım sana, ey sevgili...
Beni delice sevmediğin için.
Her deliliği yapıp da
Benim için delirmediğin,
Benim delirmemi önemsemediğin için —
Kırgınım sana.
Üzülüyorum sana, ey sevgili...
Beni derinlerde hissetmediğin için.
Her bakışımda gözlerime düşmeyen o sıcaklık,
Ellerimi tutarken
Kalbine dokunamıyor oluşum için —
Üzülüyorum.
Geceler boyu seni düşünürken,
Uykusuz gözlerimde büyüyen karanlığa...
Sabahın ilk ışıklarıyla kaybolan umutlarıma...
Yalnızlığımı bile
Sarup sarmalayamadığın için —
Üzülüyorum.

Birlikte susarken bile yalnız kalışımıza...
Adımı dudaklarında duymayışına...
Hayallerimde kurduğum o sıcak yuvaya
Senin bir türlü adım atmayışına...
Her hayal kırıklığında
Kendimi avutuşuma...
Üzülüyorum, sevgili.
Öyle derin, öyle sessiz bir hüzün ki bu —
Her adımımda yankılanan bir boşluk gibi.
Sesini duymadığım her anda büyüyen bir özlem gibi.
Bir şiirin son dizesinde
Eksik kalan anlam gibi...
Eksiliyorum.
Gözlerimde sakladığım yağmurlara,
Hiç sormadığın dertlerime,
Kelimelerle susan dudaklarıma,
Sana açılmaya korkan yarınlarıma —
Üzülüyorum.

Sevdiğim her şarkıda seni bulamamaya,
Ellerinle dokunmadığın o hayallere...
Her düşüşümde seni yanımda görememeye...
Sana en yakınken bile
Sana uzak kalmaya...
İçimde hep sen varken,
Hep sensiz kalmaya...
Üzülüyorum sevgili —
Yarım kalan her cümlemiz için,
Sarılmadığın her kırgınlığım için,
Anlamadığın her suskunluğum için…
Ve en çok da...
Seninle olduğum halde
Seni hiç bulamadığım için.