Ey karanlık gece Şiiri - Murat Ülkü

Ey karanlık gece, herkes bilsin,
Sen benden daha karanlık değilsin.
Ne bir ay ışığı ile diner bu sızı,
Ne de bir güneş siler bu derin izi.
Q
Sen sadece bir örtüsün, gökleri saran,
Beni görünmez kılansa koyu siyah bir yara.
Senin yıldızların var, belki bir umut,
Bana kalansa sadece, içimde yanan ah...

Sen bitersin, biliriz, gün doğar yeniden,
Benim şafağım atmaz, yar bana gelmeden,.
İşte bu yüzden korkmuyorum hiç senden;
Sonsuza dek sürecek, kaybolmuş bir ruhun zifiriyim ben...

Ufuktan sızan bir ışık vursa da,
Karanlığım da boğarım, ben o ışığı da,
Ben ki kendi gölgemi yarattım, unutma!
Ve senin her tonundan daha siyahtır, bu gölge.

Sen yalnızca doğayı susturursun,
Ben ise, kendimi hayattan koparırım,
Haydi git, aydınlığa yol ver, çekil git,
Zira ben, bu kalbin ebedi gecesiyim.

Senin sessizliğin benim fırtınamdır,
Ben ki kendi mahşerimi yaşadım.
Şimdi susuyorum; içim bir kuyu dipsiz,
Benin bile inemediğim kadar derin ve ıssız..