Ey İmkansız Sevdam 2...

Eyyy…
İmkânsız sevdam…
Sen ki — varlığın bile yasak; bir duâ gibi suskun,
diline değen her harf yanar, kalbimde derin bir çukur açar.
Seni anmak, içimde sabaha dek yanan bir mumu söndürmek gibi;
her nefeste fitilin daha da kısılır, alev küçülür ama sızı büyür.

Uzanmak istesem; mesafeler şerh düşer omuzlarıma,
dokunmak istesem; kaderin buz duvarları ellerimi parçalar.
Sen orada, ben burada — iki ayrı kıyı, aynı denizin iki hüznü.
Aynı gökyüzünü paylaşsak da,
yıldızların yolları bize uğramaz;
benim gecem senin sabahına kavuşmaz.

Sen, gizli bir baharın içinde saklanan hayal;
geldiğini bilmeden beklediğim eski bir tren;
aynı raylarda farklı zamanların gölgesisin,
ışığını seyrederim — varlığın uzak, yokluğun yakın.

Ben ise, yüreğini avuçlarımda hissetmeden geçen bir seyyah,
her adımımda senin görüntün, her durakta adın yazılı;
gözlerinden bir damla umut bekleyen mahkûm,
zamanın hücresinde sayıklayan bir isim gibi.

Bilir misin, seninle konuşmak bir sessizliktir ki içinde çığlıklar boğulur,
gözlerine bakmak, kalbimin idam fermanıdır;
adını anmak dudaklarımda yakıcı bir duâ,
her hecesiyle biraz daha eriyen bir buz gibi.

Ben ki…
Bütün yolları sana çıkan bir yolcuyum;
her durağım seninle tartılı, her şehir seni sormakla tükenir.
Yorulmuşum belki — ama vazgeçmem:
imkânsızlığın gölgesinde bile sen, bendeki tek mümkünsün.

Sabah olunca bile uykumda senin adınla uyanırım;
rüzgârın uğultusunda sesini ararım,
denizin kıyısında bıraktığım ayak izlerinde seni ararım.
Her küçük şey seni hatırlatır: bir gazete köşesi, eski bir şarkı,
aydınlığa sızan bir sigara dumanı — hepsi seninle yankılanır.

Ve bil ki…
Bu hayatın sonunda ellerin ellerime değmese de,
sesin kulağımda hiç çınlamasa da,
ben seni — imkânsızın en derin odasında,
ömrümün en keskin, en güzel kıyısında seveceğim.
Sevda böyleyse eğer, ben huzursuzluğun en sadık tutsağıyım;
imkânsızın ardından gelen her şey bir tebessüm, bir yük, bir dua olacak bana.

— Bitmez bir bekleyişin şiiri bu;
yıllar sussa da, ben susmayacağım.