Ey Diyarbekir Diyarbekir 11

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, Peygamberlerin, Nebilerin, Sahabelerin şipşirin diyarısın.
Sen, benim ben diyen mert ve yiğitlerin, namus ve arısın.
Sen, gül sevdalısı bülbüllerin, en manidar harısın.
Ve sen, yazın Temmuzunda, ulu dağların tertemiz karısın.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, fikri güzel, gönlü güzellerin, en manidar ziyalarısın.
Sen, tarihe mal olmuş cengaverlerin, ar ve hayalarısın.
Sen, çağ kapatıp, çağ açanların, mayalarısın.
Ve sen, şanı yüce Allah’ın rızasını kazanmışların, günlerce süren yaslarısın.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, zemheri soğuklarında, insanı iliklerine kadar ısıtan, vefalılık ve sadakat ateşlerisin.
Sen, yorgunlukları bir anda gideren, rahmani sevinç ve neşelerisin.
Sen, maddi manevi değerlerin yaşandığı, tertemiz ince uzun küçelerisin.
Ve sen, şeref ve namus abidesi, yüzleri nurlu ninelerimin, kar beyazımsı neçeklerisin.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, helal süt ile abdestli emzirilmişlerin, en rahmani aşk ve şevklerisin.
Sen, kimsesiz dul ve yetimlerin, yarınlara olan keyif ile zevklerisin.
Sen garip gurabanın, fakir fukaranın, yaşlı didelerisin.
Ve sen, parmakla gösterilen, en nadide insanların
gönül güzelliklerisin.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, kemlik bilmeyen, insan abidesi olanların, şeref ve namus sözlerisin.
Sen, kesik uçlu kalemlerle atılan, insanlığın ve kardeşliğin imzalarısın.
Sen, insanı canı gönülden, mesut bahtiyar eden, düzen ve nizamlarıısın.
Ve sen, asil insanların damarlarında dolaşan, mert ve babayiğitlik kanlarısın.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, tam kıvamında pişirilmiş yemeklerin, damakta bıraktığı lezzetlerisin.
Sen, külçe altınlarla alınmayacak, adam gibi adam olan insanların, izzetlerisin.
Sen, insanı cennetlik eden, vicdan ve merhametlerisin.
Ve sen, veli zatların meclisinde, günlerce konuşulan sevgi ve muhabbetlerisin.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, rengârenk Muhammedi gül bahçelerinde, bülbüllerin çok dertli şakımalarısın.
Sen, yazın Ağustos’unda hararet gideren, buz gibi berrak akan pınarların, coşkun akmalarısın.
Sen, dillerden düşmeyen sadakat, ve en içten uhuvvetlerisin.
Ve sen ilmek ilmek, desen desen, motif motif, mahirce işlenmiş, hayır ve hasanelerin gergeflerisin.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, gözü gönlü tok insanların, sımsıcak mutlu yuvalarısın,
Sen, neşe ve üzüntülerini seve seve paylaşan, kadir kıymet bilenlerin komşularısın.
Sen, yıldızlı pekiyi ile insanlık mektebini bitiren insanların, en haslarısın.
Ve sen, özgürce dalgalanan, şeref abidesi ay yıldızlı bayrağımızın, görkemlice dalgalanışlarısın.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, her türlü gam ve kasveti bertaraf eden, şafi esmasının tecellisisin.
Sen, din, dil, mezhep ayırımı yapmadan, herkesle bir hallisin.
Sen, sadece ve sadece, Allah rızası için, insanların birbirine gidip gelmelerisin.
Ve sen, en müzmin yorgunlukları gideren, asırlık çınar ağaçlarının sepserin gölgelerisin.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, bendini yıkmadan, çok coşkun akan, buz gibi berrak suları olan derelerin akışlarısın .
Sen, firakları bir anda bitiren, sevdalıların unutulmayan bakışlarısın.
Sen, acıkmış aslanların, karınlarını doyuramamanın gayret ve çabalarısın.
Ve sen, insanı haddinden fazla mutlu eden, sevda işlemeli su taslarısın.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, celalli ve haşin bakışlarla, zalimlerin yüreğine korku salansın.
Sen, mürekkep yalamış insanların, asla ve asla unutulmayan anılarısın.
Sen, umutların tükendiği anlarda, hayatın hayatı ve canların canısın.
Ve sen, her hâlükârda fikri güzel gönlü güzel insanların, birbirlerine beslediği hüsnü zanlarısın.

6-7 Mart/20198