Ey Benim Gecip Giden Ömrüm

Munzur’un kıyısında büyüyen bir kadındı o… Adını kimse tam bilmezdi, ama ona herkes “Dersimlikız” derdi. Yüzünde rüzgârın izleri, gözlerinde geçmişin sessizliği vardı. Her bahar, dağların eteklerinde açan kır çiçeklerine umut bağlar, her sonbaharda yapraklarla birlikte bir yanını daha toprağa bırakırdı. Hayatı boyunca kimseye yük olmamış, ama herkesin yükünü sırtlamıştı. Güldüğünde bile içinde bir hüzün tütüyordu. Çünkü kimse, onun neleri geride bırakmak zorunda kaldığını bilmezdi. Çocukken annesinin sessiz ağlayışlarını öğrenmişti, genç kızken sevgisinin karşılık görmemesini… Yıllar geçtikçe, saçlarına beyazlar zamansız konuk oldu. Çünkü o, hayatın yükünü yaşından önce taşımıştı. Güvendiği insanlar, onu hep yarı yolda bırakmıştı. En çok da sevdiği sandığı eller, düşürmüştü onu en derin uçuruma. Bir gün, Munzur’un kenarına oturdu ve kendi kendine mırıldandı: “Ey benim geçip giden ömrüm… Değdi mi tüm bunlara?” Cevap gelmedi. Ne dağlardan, ne suların içinden… Ama içinden bir ses artık susması gerektiğini söyledi. O günden sonra konuşmadı fazla. Yalnızca yazdı… Saçlarının beyazına, gözlerinin buğusuna, yüreğinin kanayan yerine şiirler sardı. Her dizesi, sustuklarının çığlığı oldu. Her noktası, bir vedanın tam ortasında durdu. Ve işte böyle doğdu şiiri: Zamana, ihanete, yalnızlığa ve insansızlığa yazılmış bir ağıt gibi… Bir dağın iç çekişi, bir nehrin boğuk hıçkırığı gibi… “Ey benim geçip giden ömrüm…” diye başlayan o şiir, aslında bir kadının kendine yazdığı en içli mektuptu.