Ay Işığının Akrebi Şiiri - Özlem Saba

Evvelden önce
Ve evvelden sonra

Fırat'ın uçurum kıyılarına
Bir meteor gibi
Düştü Ay ışığının Akrebi

Henüz Adem görmeden yüzünü
Havva bile vazgeçti ondan

Sahi ya
Bir Akrep'in dönencesi
Tehdit sayılırdı Oğlak ve Yengeç'e

Ki sanırım öyle oldu sonu
Zamanı dilimledi benliğinde

İlk onun yüzü değdi yüzüne
Tüm zamanların Evi(ne)
Uzattı elini dehlize
Kesti kıskacı hüznün
Kurumuş damarlarını

Aktı bilginin gözü

Bir tohumun sırrı
Sırrımdır dedi
Sustu
Söylemedi bunu kendine bile

Ona
Hep uçurum kıyılarda rastladınız
Günahı benim dedi Dünyanın
Zehri benim

Merhemi de

Korktu insanlık bilinmezlikten
O ise bir haç gibi
Boynunda taşıdı çarmıhını

Aktıkça içine kederi
Kanı ile besledi insanlığı

Sessizlik benim dedi
Konuşan ben
Senden sana seslenen ben

Bir büksen dedi dalımı
Hindistan'da Taç Mahalim
Mısır da İskenderiye

Ahh Ay ışığının Akrep'i
Her gece don değiştirip
Sokakların çalgıcı çingenesi

Ne çok yaraladılar seni
Korkunç gözler açtılar etinde

Özlem SABA