Evsiz İnsan Şiiri - Sungur Kağan

güzel şey doğrusu
güzel şey gecenin yarısında saatlerce seni düşünmek
tavanı izleye izleye
ama gözaltlarımın morluğunun sebebi bu değil
gözlerinin içine içine bakıp
ruhundan öperken seni
tam dudaklarım tenine değip de sarhoş olacakken tadından
şarap gibi kadından
aniden bir titremeyle uyanıyorum
seni kaybettiğimi anladığım an
kalkıp kendimi sokaklara atıyorum
kendime dar geliyor, geliyorum
artık üçüncü tekilim
ne saatten haberim var ne de nereye yürüdüğümden
kaçmaya başlıyorum
yürüdükçe uzaklaşırım sanıyorum sensizlikten
koşuyorum
bir sokak lambasının altına gelince
gördüğüm şey eriyen bedenim
sanma ki yokluktan
sensizlikten aç kalarak kendini mi cezalandırıyor ruhum bilmiyorum
kafamı kaldırıyorum sonra
tek bir taşıt tek bir insan
yoklar
bitkiler ve ben dışında bir canlılık yok
benim de canlı olduğum pek söylenemez
bitkilere koşuyorum derdimi anlarlar belki diye
anlatıyorum onlara
bir çözüm arıyorum yüce çınardan
hışırt diye cevap mı olur ulan
yürümeye devam ediyorum
anlamıyor ki beni hiçbir canlı
senin dışında
bitkiler dâhi duyamıyor sesimi
bakıyorum gölgeme
soyunun son örneği bir hayvan gibi yalnızlığım
yürüyorum yalnızlığımla
sensizliğimle yürüyorum
ruhum uçup gitmiş uzak diyarlara
bana sormadan
pılı pırtısı ne varsa toparlayıp gitmiş
yürüyorum ruhsuzluğumla
saatler sürüyor ama kafamı kaldırdığımda
evin kapısı çıplak
karşımda duruyor
senin umudun var önceden içime çakılan
ayrı ruhumdan
seninle uyanılacak sabahların
gidilecek yolların
gözlerinin içine içine bakıp da
ruhunu öpmenin
on binlerce kez hem de doyumsuzluktan
umudu getiriyor beni bu evin kapısına