Evrenin Ortasında

Gözlerim,
mor gölgesinde gecenin.

Şehirlerim,
uykusunda yalnızlığın.

Sokak lambaları,rüya fedaileri,
adım adım seni arıyor sessizliğimde.
Duvarların siyam gözleri
sesimin üzerinde;
her taş bir sır,
her gölge bir sen taşıyor.

Rüzgâr,
yıldız tozlarını saçlarına seriyor.
Kasım soğuğu
dar sokakta bir ıslık; altı ritim, topuk sesleri
düş katili olur sevdama.

Her sokağım sana çıkar,
mavi bir deniz düşüne;
ve her dalga,
adını fısıldayan bir sandal gibi durur rıhtımlarda.

Ay, sessiz bir tanık.
Gecenin göğsünde içimdesin.
Bu sensiz yokluğun
ilk evresinde
sayısız kez tekrar ediyorum seni.

Yakamoz içimde acıyor;
beyaz ellerinin ortasındayım,
tüm gelgitlerimle.

Bir bulut geçiyor uzaklardan.
Her sezgi kalbimi titretiyor.
Ve ben seni beklerken,
küçük bir yıldız düşüyor

mor gölgelerden avuçlarıma:
Bir şehir kadar yalnız,
bir ömür kadar kısa…

Evren,
özlemimizi fısıldıyor asumanın ardından.
Rüzgâr, gezegenler, gökyüzü
hepsi birer tanık
kaybolan zamanın
dilsiz matemine.

Ama ben; her sabah
doğan güneşte seni buluyorum,
her akşam batarken
bulutlarda seni görüyorum.

Ve bil ki,
zaman ve mesafe
ne kadar geniş olursa olsun,
kalbim,
sonsuzluk kadar senin.

Gözlerin,
mor gölgesinde evrenin
saklı bir giz

olsa da.

Tcpassenger_İErdoğan
29.11.2025/Ankara