Evren ben olurken ben oldum evren

çünkü her şey O'na benzer
O hiç bir şeye benzemez!
varlığından fazlasını anlatamaz ya varlıklar,
asla bilemezler ya çünkü varlığın ötesini!
ve toprağı insana dönüştüren
herhangi bir icada da
sahip değilse insan
ne diye tutmuş yokluktan kaçar?
neden korkar ölümden?
o ki varlığını anlamadan var olup gitmişti..
bir soruydu yokluk
var olmaksa cevabı
evet..
bir cenazeyi daha defnedip
defettikten sonra
başlamıştık yine o kutsal turlara..
her kelimeyi gözlemler
(bakar,tanır,tanımlar)
her dokuya dokunur,her ölçüye ölçünür ,
her çırpıda çırpınır
ve her sonsuzun peşinde
düşe düşmüş adımlarla,
geziyordu oksijenleri
ciğerlerim şimdi..
görüyordu gözlerim, körlüğünü şimdi.
ve anlıyordum en anlamsız anlardan dahi
ne anlamlar çıktığını
ve neden çıkaramadığımı da şimdiyece..
özgürün, kölenin,mutlunun,dertlinin
sebzenin ,bitkinin
doğmuş ya da doğmamış
her varlığın
bir benliğiydim ben!
tüm benlerin benliği de ..
doğuvermişti o an benden!
kendi gözüyle bakıyordum baktığım her göze
bir bitkiydim bu bahçede
tohumum da bir bahçe idi
her atomun da sayısı vardı şu an ruhumda
görebiliyordum her hücremin
bana benzerliğini
benimdi evren her şeyiyle..bense evrenin
ben olmuştum evren..
evrense ben..