Evliye Gönül verme Şiiri - Bilal Karaman

Evliye Gönül Verme Eve Gider Unutur Kalbine mukayet ol aklın yolundan şaşma Fırtına sel getirir rüzgâra karşı koşma Pişmanlık fayda etmez dönüş yolu azaptır Aşk vardır aşktan öte sen sen ol sakın düşme Evliye gönül verme eve gider unutur Dut yemiş bülbül gibi sessizleşir somutur Geçer cicim ayları huzurdan eser kalmaz Mutluluk hayal olur arayıp gönül almaz Güvendiğin dağlarda uçurumlar oluşur İçin yanar tutuşur ruhundaki yer dolmaz Evliye gönül verme eve gider unutur Dut yemiş bülbül gibi sessizleşir somutur Uzak tut gözlerini bırak yansın ellerin Çıngısından çıt çıkmaz kemikleşen küllerin Kumaş enden boydan bol makas kından keskindir Dikeni boşa mıdır güne açan güllerin Evliye gönül verme eve gider unutur Dut yemiş bülbül gibi sessizleşir somutur... Bilâl Karaman (Bilâl-i)