Evlilik Hikâyesi 1 Şiiri - Onur Göknil

[Kadın – Sessizlikte başlar:]
bana baktığında…
hala beni mi görüyorsun
yoksa alıştığın bir silueti mi?

onca yılın içinden
düşe kalka taşıdım seni içimde
ama bazen
birlikte büyürken bile
yalnızdım biraz

oğlumuzun gülüşünde
birlikte ağlarken
senin bana ayırdığın yer
sanki yavaşça daraldı
ve ben küçüle küçüle…
bir bakışın içine sığdım yalnızca

[Erkek – Başını öne eğerek:]
sana tutunmak bazen
kendime tutunmaktan daha zordu
ben seni hiç bırakmadım, biliyor musun?
ama kendimi bıraktım zaman zaman
çünkü yoruldum,
çünkü biz olmak
bazen ben olmamı ezdi geçti

işi yetiştirdim
faturaları yatırdım
çocukların okuluna koştum
ama sana "gözlerin nasıldı bu sabah?"
demeyi unuttum

sen sustuğunda…
ben çok şey söyledin sandım
meğer sessizliğin…
en yüksek çığlığınmış

[Kadın – Hafif bir kırgınlıkla:]
bana çay uzattığında bile
parmak uçlarımız değmesin diye çekindin bazen
sanki aynı evin içinde
ikimiz de başkasının eviymişiz gibi

ben senden gitmek istemedim hiç
ama senin içinden
çoktan çıkmış gibiydim

yalnızca bir öpücük istedim
gecenin en kırılgan yerinde
ama sen…
uykunu bölmekten korktun belki de

[Erkek – Yutkunarak:]
ben sevmeyi
babamdan öğrenmedim
öğretmediler bize göz göze konuşmayı
sana "özledim" demem gerektiğinde
çiviler döşendi boğazıma

ama bu seni sevmediğim anlamına gelmedi hiç
ben seni,
oğlumuzun uyuduğu geceyi izlerken
senin saçına düşen loş ışıkta sevdim
bunu söyleyemedim

bilmem kaç yıl geçti
ama sana her gün yeni bir sayfa açmak
hep içimde bir yerlerde başladı
ama ellerim yazamadı

[Kadın – Gözleri dolarak:]
bazen dedim ki:
beni seviyor ama sevmeyi bilmiyor
bazen dedim ki:
belki de seviyor gibi davranmayı öğrendi

ama sonra
bir gün hastalandığımda
baş ucumda beklerken uyuklayan yüzünü görünce
her şey yerli yerine oturdu

sen susarak da sevdin
ben bağırarak da ağladım
ama biz…
hiç ayrılmadık,
ayrılığı çok düşündük belki
ama gitmeyi hiç beceremedik

[Erkek – Sesi yavaşça yumuşar:]
biz birbirimizi incite incite
birbirimize tutunduk

on beş yıl…
kolay değil
kimi sabahlarda göz göze gelmeden çıkılan kapılar
kimi akşamlarda
aynı diziyi izlerken
farklı hayatlar düşünmek…

ama işte buradayız
sen karşımda
ben karşında
ve aramızda hâlâ
yeniden başlamaya yetecek kadar
bir “biz” var

[Kadın – Derin bir nefesle:]
bu masa
bir hesaplaşma değil
bu masa,
bir temize çekilme
bir “sen benimle kal, ben seninle” duası

kırdın mı?
evet
kırıldım mı?
çok
ama hâlâ gözlerimde
ilk günkü gibi bir yerin var

[Erkek – Son söz gibi:]
eğer yeniden seçsem
seni yine seçerim
sadece bazı susmaları konuşmayı
bazı yaraları daha erken sarmayı dilerdim

ama geçmedi hiçbir şey
çünkü sen hâlâ
benim “bir gün”lerimdesin

[Kadın – Sessizce, gülümseyerek:]
ve sen hâlâ
benim “iyi ki”lerimdesin...