Etiket Şiiri - Hatice Güzen

Onlar “merhaba” dediğinde
kayıt başladı
bir formun içine eklendi.
İsim sorulmadı
ölçü alındı.

İçindeki sınır çoktan çizilmişti
rengin taşması taşkınlıktı
ton fazlası fazlalık.

Bileğinde görünmeyen bir çizgi
yukarı doğru gerildi.
“Kimse yok” dediler
ama herkes
dokunmak istedi.

Sonra camın arkasına yerleştirildi
sessizlik garantili.
Üzerinde üç kelime
uygun / yumuşatılmış / kullanılabilir
Dokunmak isteyen
önce etikete uzandı
sonra ses düzeyini kıstı.

Gözler yukarı kalkmadı
aşağı da inmedi
İçte dönen bir bakış vardı
orada ses yoktu
yalnızca formdu

Bir şey kırıldı içeride.
Ad değildi,
adı verilen her şey dışarıdaydı.
O ise içeriden
bir sözcük seçti.

İpler çözüldü
elden
dizden
bedenden.
Adımlar iz bırakmadı.
Etiketler düştü.
Kimse yeniden yapıştıramadı
yerine.

Bahçede yürüyordu.
Bahçıvan sanıldı.
Oysa sadece
izleri olan yerlere
çiçek bırakıyordu.

Ve artık biliyor
Etiketler düşünce
insan da düşüyor gibi olur,
ama tam o anda
bir dil
yeniden doğar
içeriden.