Eternal Sunshine Varoluş Hali

Montauk Evinin Denizde Eriyişi

Kıyıda yiten köşe,
kumların usulca anlattığı bir sır gibi…
Dalga, varlığın kenarından süzülür;
“Ben” dediğin tüm duvarları söküp alır,
ve geri kalan sessizlikte,
iki ruh, birbirine değil,
hiçliğin içindeki Rahmet’e sığınır.

Ev, taş ve tahtasının ötesinde bir hayal artık;
duvarlar, hatıraların gümüş tozuna karışır,
pencereler denizin nefesiyle titrer,
çatı, gökyüzünün maviliğinde erir.

Joel ve Clementine…
birbirlerini arayan gölgeler gibi;
ancak bu kez gözleriyle değil,
kalplerinin özünden taşan bir ışıkla görürler birbirini.
Her yutkunan dalga,
zamanın ve mekânın ötesinde bir tefekkürün yankısıdır.

Fenâ fi’l-âlem…
dünyanın bu sınırında,
aşk bir kez daha mahşerini yaşar;
yitik köşeler ve kaybolan hatıralar,
varlığın gizli akışında,
merhamet ve sessizlikle yoğrulur.

Ve o an…
Montauk evinin eriyen hatırası,
Joel ile Clementine’in içsel sonsuzluğuna karışır;
dalga, artık bir sınır değil,
bir suret, bir dua, bir varoluş halidir.