Eternal Sunshine Metafizik Yankı

Kırılma ve Çatlama Risalesi

Renkler soldu bir bir,
ve cümleler yarım kaldı havada.
Levvâme makamında nefis,
kendini kınar;
her çatlakta kendi suretini arar.

Joel, aynalar kırılırken
Clementine’de kendi kusurunu gördü.
O kusur ki, dışarıda aranacak değil,
aynen içinin derin çukurunda yatan bir taş.
Ayağına dolansa taş, bilmediği kendisidir.

Her kırık bir ân,
her çatlak bir sır:
İlişki, bir aynada iki yansımanın kavgası;
ama asıl kavga,
görünmeyen iç alemde,
kendiyle yüzleşen ruhun sancısıdır.

Turuncunun solduğu an,
kırmızı ateşin külleri gibi,
arzu ve sevdanın gölgesi düşer zihinlere.
Joel’in bakışı, bir su misali bulanık;
Clementine’in silüeti,
bulutların ardında kaybolan güneş gibi.

Ve nefis hâlâ kendini kınar,
Levvâme’nın sesi duyulur:
“Her çatlak, beni sana açan kapıdır;
Her kırık, aşkın taşra sessizliğinde bir âyinedir.”

Böylece, çatlayan aynalar arasında
bir metafizik yankı yükselir:
Sevda, kırık ve kusurla var olur;
ve insan, her çatlamada kendi suretini tamamlar.