Eternal Sunshine Bir Başkasına Aşık Olma

Şarapçıda Bir İtiraf: Bedenle Yazılan Yalnızlık

Dükkânın loş ışığı, şişelerin üstünde dans ediyor.
Raflar, kırmızı, beyaz, pembe derken,
İnsanın içindeki bütün renkleri,
Bütün acıları, bütün yalnızlıkları hatırlatıyor.

Ve Clementine…
Clementine, bir şişenin kapağını açarcasına,
Kendi kabuğunu kırıyor o anda.
Gözleri buğulu, sesi titrek,
Dudaklarından dökülen her kelime, bir itiraf:
"Bu gece biriyle yattım."

Sonra o cümle, havada asılı kalıyor.
Toz taneleri arasında süzülüp,
Şarapçının kulaklarına, oradan da doğruca
Clementine’in kendi yüreğine saplanıyor.

Bu bir övünç değil, bir çığlık.
Bir zafer değil, bir yenilgi ilanı.
"Bakın," diyor aslında, "işte bu kadar açım.
İşte bu kadar yalnızım.
İşte bu kadar… görülmek istiyorum."

"Senin insanlara kendini sevdirme yöntemin bu."

Bu cümle, bir şarap kadehinden dökülen,
Acı bir damla gibi.
Clementine’in tüm hayatını,
Tüm ilişkilerini, tüm korkularını özetliyor.

O, sevilmeyi, bir bedenin sıcaklığıyla ölçüyor.
Bir bakışın derinliğinde değil,
Bir dokunuşun heyecanında arıyor değerini.
"Beni sev," demenin yolunun,
"Bana dokun," olduğunu sanıyor.

Ama her dokunuş, biraz daha soğutuyor onu.
Her gece, biraz daha boşaltıyor.
Bir kuyu gibi, suyu çekildikçe,
Dibindeki çamur, daha bir görünür oluyor.

O sahne, bir aynadır aslında.
Hepimizin o aynaya bakması gerekir.
Kaçımız, sevilmek için bedenimizi,
Ilığını, heyecanını, dokunuşunu
Bir pazarlık aracı olarak kullandık?
Kaçımız, "Ben buyum," demek yerine,
"İşte bana dokunan böyle oluyor," dedik?

Clementine’in o gece yattığı kişi,
Aslında onun yalnızlığının ta kendisiydi.
O kişi, onu sevmedi.
Sadece, onun geçici sıcaklığını aldı.
Clementine ise, o kişiden,
"Kalıcım" diye bir şeyler umdu.

Ama boşuna.
Çünkü insan, teniyle değil,
tenindeki ruhuyla sever.
Clementine, o ruhu saklamıştı.
Yerine, ıslak bir öpücük, bir gecelik bir sıcaklık bırakmıştı.

Ve o saba uyandığında,
Yanında uyuyan yabancıdan daha yabancıydı kendine.
Çünkü o, kendi bedenini,
Kendi değerinden ödün vererek kirletmişti.

Son Söz:
Sevilmek, bir bedenin diğerine değmesi değil,
Bir ruhun, diğerinin ruhuna
"Sen varsın," demesidir.

Clementine, o şarapçıda bunu anladı.
Belki de ilk kez,
Kendi yalnızlığının sesini,
Bu kadar net duydu.

Ve o ses, ona haykırdı:
"Kendini sevdirmek için,
önce kendini sev.
Ve ancak o zaman,
bir başkasına, gerçekten ait olabilirsin."