Estağfurullah dedim Şiiri - Murat Ülkü

Estağfurullah dedim, elime aldım, durdum,
Bir dertli feryattır, bendeki bu kalem;
Nice sırlar yükledim, nice yollar yordum,
Şimdi tahtı devrilmiş, sessiz bir alem.

Gövdesi eski bir rüya, ucu ise yaslı,
Her çizgi bir ah ile, içten içe kanıyor.
Ne bir neşe bıraktı, ne bir sevinç tasası,
Artık sadece ağıtları fısıldıyor, yanıyor.

Kaç defa düştü yere, kaç kez oldu kırık,
Her eklem yerinde ince bir sızı, bir yara.
Yazmaz oldu ne zaman, ne de bir tanık,
Yüreği buz tutmuş, döndü kuru toprağa.

Sonunda damlası yok, hani nerede mürekkep?
Bitti o kara sevda, bitti o koyu izler.
Şimdi bir hatıradır, bir garip, yorgun sebep,
Susar oldu kâğıtlar, onu boşuna gözler.

Kâğıt dediğin bir yas evi şimdi, usta,
Tutulan o matemin tek şahidi benim.
Estağfurullah dersin, başlarsın o sese,
Fakat ben sustum artık, tükendi kalemim.

Ucum titrek bir yıldız, sönmeye yüz tutmuş,
Derin bir sızı var ki, neşterden de keskin.
Bir ömrün ağırlığı bu incecik ruhta,
Benden akan her kelime, kalbimden bir teskin.

Sanki bin asırdır bu kâğıt sırtımdadır,
Yazmaktan değil, taşımaktan yorgunum.
Ne bir nefes bıraktı, ne bir umut, ne bir yâr,
Gecenin en kuytusunda ben uygunum.

Elimde bir kambur, bir ağıt, bir dert oldu,
Uçsuz bucaksız bir denizde yelkeni batık.
Ne zaman yazsam derdi, içim eriyip soldu,
Ruhumun haritasında her şey çatık.

Gövdemde buzdan çatlaklar, kırıklar sayısız,
Her müdahale izi, bir darbenin nişanı.
İçimde dönüp duran o hüzün hep kayıtsız,
Ne zaman tamir etsen, yeniden virânı.

Bu demir parçasında ne güç kaldı, ne kudret,
Sanki bir iskeletim, boşlukta sallanan.
Benden medet umandan ben dilerim tövbet,
Çünkü ben artık ne yaratan, ne şahlanan.

Kurudu pınarım, tükendi o kara kan,
Mürekkep değil bu, akıp giden bir hayat.
Son damla da bu gece bu dilden uzaklaştı,
Ardında sadece boş bir kâğıt, bir fırsat.

Şimdi simsiyah bir sessizlik, dipdiri bir hiçlik,
Ne bir iz bırakabilirim, ne bir fısıltı.
Ben ki kelimelerin sesiydim, büyük güçlük,
Şimdi yalnızca havayı çizen bir kırıntı.