Esra Yolculuğu ( II ) Tılsım ve Şakk

Gövdelerine arı konan çiçek kırgınlıklarında
Yeryüzü ve sana sarılan güneşe bakarken
Hiç uğruna yaşadığım bir ömrün hangi yılına bakındığımı unuttum,
Bir avuç kelime buldum kalemden yeni sürgün
Böyle mi başlamalıydı söyleyiş
Saçlarına ellerim değmemişken
Aldığım sevapların en büyüğüne güvendim
Meleklerin isimlerini unutmadığım gençliğime
Bembeyaz elbiseler henüz dikilmemiş
Düşler ve gerçekler
Yılların katlanıp saklandığı uzunca akşam vakitleri
Henüz dirilmemişken rüzgârlar karşısına
İnanılırdı böyle kadınlar yorulmaz kaderine
Gözlerimden sıçrayan uykusuzluğumla varınca
Kirden ve kandan sıyrılan kemiklerinin üstüne
Duaların ve şehvetin üzerine belireğini bilirdim
Tanısaydım yolların hangisinde bulunur sevdan
Aşkın ve körkütüklüğün penceresi neresi
Kitaplarımı dürerek soba ağızlarına, koşardım elbette sokağına
Korkusuz ve dinç erkek gönlünün seslenişiyle çağırarak
İstemediğin kadar sevinç heba oldu
Çocuk gülüşmelerinde keder bahsi çürük elma kokusu
Şimdi gökyüzüne çevirmediğin gözlerini
Umutsuzluğa sakınarak bakarken kalbin
Arşın altına dokunan bir sürü âlem kesiyor yollarımı
Hangi meleği çağırsam hep ürküyor
Suçlusuymuşum gibi bakınıyorlar bu nasıl duaymış
Nasılına ne diye bakacağım
Ben istemesini beceremesem de kabul eden vardır
Vermesini en iyi bilen değil midir muhatabım.
Şimdi satılamayan ekmek korkularını hatırladım
İsraf dolusu kırıntılarına içlenen amcalar akşam yorgunu
Seccadem üstünde yitiğim kendimi hangi tarafımdan düşüneyim
Ben benden razı değilim, bu kâbusun gözleri benim gözlerim
Ellerim yazarken kalbimle okşadığım yaraların benim çizgilerim
Sızlanan ve arsızlaşan sessizliğe sabrederken koğuşlarda
Kötü ve terk edilmiş sandalyelere düşmüştü ışıklar
Eller ve kollar masum, merdivenlerde eğilen gölgeler
Atların bileklerine savrulan kül rengi gözyaşlarını nehirler çalmış
Dün geçti bugünün şiirindeyken ölüyorum
Sevgilim sesini bileklerime muhafız yap bu kan kırmızısı delice