Çağrı Şiiri - Gönül Kütük

Bir küçük şiire sakladım kendimi,
Bulan şairdir.
Vicdanımla bastırdım kinimi,
Bulana zehirdir.
İlk nefesimi aldığımda yoktu yanımda hakimler,
Göbek bağımdan asılmadım Tuğba ağacına.

ALLAH’IM! Hiç bir gerekçem olmadan,
İade etmek istiyorum merhametimi.
Bir çağrı duyuyorum o esmer çocuktan,
Yolundaki ışık seni getirir diyor.
Dikenleri yok olmuş bu yolda,
Hızır’ın ayak izleri var.

Yanık bir koku tütüyor burnuma,
Geçmişimi yakarken kıvılcım sıçramış umutlarıma.
Küllerimden doğayım diye yanmalıymışım,
Yan diyordu şems yan!
Beni yanlış ateşte yakıp,
İbrahim’in gölüne olta attılar!

Hiçime kadar verdim,
Bitmedi dünya denen illetin yalanı.
Gözlerim bir türlü doymadı akmaya,
Birinde kan, diğerinde katran..
Zemzem çeşmesinden akan zamanı avuçlayıp,
Yıkayım diyorum çamurlaşan zihinleri!

Dostlarım! Müsait bir kuyuya atın beni!
Arkamdan kazdığınız da Yusuf var!
Kollarımla kalbime sarıp taşıyorum,
Kutsal kitabı.. Titreyerek..

Aklımda hala esmer çocuğun çağrısı var.
Yetiş diyorum eylüle,
Yaradan’ı zikrediyor dökülen yapraklar.
Yanlış kılıçla kestiniz dallarımı,
Çoktan kırıldı zülfikar.

Bir çeşit virüstür hayat, Adem’den bulaşan..
Ve gizlenmiyor ensemize yapışmış günahlar.
Çok sıradan artık kul hakları.
Bazı tüccarların ceplerinde,
İnleyen ahlar var.

ALLAH’ım!
Susmasın minarelerden esmer çağrılar!
O sese giden yolda rahmet var!
Gizimdeki şiirden beni bulan şair!
Varmısın dünyasına?
Kabuldür bulduğun sandıkta ki eyvahlar..!