Bir zamanlar her şey daha kolaydı. Bir gülüşle geçerdi kırgınlıklar, bir özürle dağılırdı bulutlar. Şimdi öyle değil… Artık insanlar kırıldığında susuyor, sevdiklerinde bile uzak durmayı tercih ediyor. Sanki herkes bir şeylerden kaçıyor ama kimse nereye gittiğini bilmiyor.
Ben de değiştim. Artık eskisi gibi konuşamıyorum, içimi dökemiyorum. Birine güvenmekten korkar oldum, çünkü herkes biraz yarım kaldı gidişlerinde. Belki de büyümek bu; kimseye tam güvenememek, kimseyi tam sevememek. Her ilişkide biraz temkin, her kelimede biraz korku.
Ama içimde hâlâ o eski hâlimden kalan bir parça var. Saf, umutsuzca inanmak isteyen bir parça. Bazen geceleri sessizce onunla konuşuyorum. “N’oldu bize?” diyorum. O cevap vermiyor, sadece susuyor. Ve ben o sessizlikte anlıyorum: hiçbir şey bitmedi aslında, sadece biz eskisi gibi olamadık.
Asaf Eren TürkoğluKayıt Tarihi : 15.10.2025 11:36:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!