Eskimeyenin İzinde Şiiri - Hüseyin Erdinc

Eskimeyenin İzinde

Nefes alıyorum.
İçime çektiğim her hava, sadece ciğerlerimi değil, ruhumu da dolduruyor.
Sabahın ilk ışığı düşüyor pencereme.
Ve o ışık, sadece bir aydınlık değil, içimdeki sessizliğin altını çizen bir kalem gibi.
Bazen insanın kendi gölgesi bile ağır gelir.
Ama bu sabah, gölgem hafif; çünkü seni hatırlıyorum.

Her sabah umutla açıyorum gözlerimi.
Bu cümle, hafife alınacak bir cümle değil.
Bu, bir savaşın başlangıcı gibi.
Bir yıkıntıdan yeniden doğmanın sessiz ama kesin adımı.
Çünkü her yeni gün, insanın içindeki kırık parçaları toplamak için bir fırsattır.
Ve benim kırık parçalarımın en değerlisi, senin varlığın.

Sen…
Bazen bir gülüşte belirirsin, bazen rüzgârda savrulan bir yaprakta.
Bazen yalnızca bir sessizlikte, çarpmadan ama içimi titreterek görünürsün.
Hiçbir şey söylemeden var oluyorsun ve ben bunu biliyorum.
Yine yeniden.
İçimdeki bu tekrar, yıpratmıyor; aksine güç veriyor.

Zamanın ne kadar acımasız olduğunu biliyorum.
Günler birbirini yutuyor, yıllar hızla akıyor, insanlar geliyor ve gidiyor.
Ama sen… sen hep kalıyorsun.
Bir gölge gibi, ama ışığıyla.
Bir iz gibi, ama derin bir yara gibi.
Ve fark ettim ki, bazı insanlar yalnızca hatıra değildir; onlar varlığın bir parçasıdır.

İçimde sessiz bir oda var.
Orada sadece sen varsın.
Zamanın bile ulaşamadığı bir köşe…
Bazen o odaya kaçıyorum.
Bazen sadece oturup sessizce seni izliyorum, hatta o yokmuş gibi yapıyorum ama biliyorum ki oradasın.
Tek sen varsın göz bebeklerimde kalan.

Bazen düşünüyorum; insan neden bazı hatıraları silemez?
Neden bazı sesler, bazı kokular, bazı bakışlar, yıllar geçse de bizi bırakmaz?
Belki de insan kendi eksik parçalarını bulduğu zaman, onları bir başkasında saklar.
Ve belki de sen, benim eksik parçalarımın sessiz tamamlanışısın.

Yalnızlığı öğrendim seninle.
Seni düşünmeden geçen günlerim oldu ama hiçbir zaman unutmadım.
Çünkü unutmak, seni eksiltmek demek olurdu.
Ve ben hiçbir zaman bir parçamı eksiltmedim.
Sana dair her şey içimde hâlâ güçlü.
Sessiz, ama asla sönmemiş.

Sevgi…
Sevgi sadece bir eylem değil.
Sevgi, nefes almak gibi doğal ama bir o kadar da ağırdır.
Sevgi, bazen acı verir, bazen sessizlikte taşır, bazen de görünmez bir yük olur omuzlarda.
Ama gerçek sevgi, hiç yok olmadan durabilendir.

Ben seni öyle sevdim.
Susarak, bekleyerek, bazen unutur gibi yaparak ama hiçbir zaman eksilterek değil.
Ve her seferinde içimde bir ses fısıldadı:
“Yine de vazgeçme. Yine de hatırla. Yine de yaşat.”

Bazen yalnızlık, insanın en yakın arkadaşı olur.
Ve ben, yıllarca yalnızlıkla senin hatıranı taşıdım.
O sessizlikte sen, en canlı, en gerçek, en diri varlıktın.
Ve her sabah, gözlerimi açarken, içimde seni hissediyorum.
Bu his, hiçbir zaman azalmıyor; eksilmiyor.
Hiçbir fırtına, hiçbir kayıp, hiçbir zaman bile silemez.

İçimde bir köprü var, geçmişim ile bugünü birleştiren.
Ve o köprü seninle dolu.
Her adımımda senin sesin, senin izlerin…
Bazen özlemle doluyor, bazen umutla… ama hep güçlü bir şekilde.

Hayatın tuhaf bir ritmi var:
İnsan aynı anda geçmişi yaşar, bugünü taşır ve geleceği düşünür.
Ben geçmişi senden öğrendim.
Bugünü sensiz yaşamayı senden öğrendim.
Geleceği düşünürken acıyı taşımamayı senden öğrendim.

Bazen düşünüyorum, insan bazı şeylerden neden vazgeçmez?
Bazı izler neden silinmez?
Belki de çünkü onlar, insanın ruhunu besleyen, kim olduğunu hatırlatan, sessiz ama etkili bir güçtür.
Sen benim için öylesin.
Ve ben biliyorum ki, senin izini ne zaman düşünsem, yeniden nefes alırım.

Bütün bu sessizliğin altında tek bir hakikat var:
Zaman bile seni değiştiremez.
Ne eksilir ne silinir.
İçimdeki sessizlik, senin varlığınla dolu.
Ve bu sessizlik, en güçlü bağ.

Görüyorum ki bazı insanlar sadece hatıra değil, kaderin kendisidir.
Ne kadar uzak olurlarsa olsun, ne kadar görünmez olsalar da, bir parçaları hep bizimle kalır.
Ve sen… sen o parçamsın.
En güçlü, en sessiz, en eksilmeyen parça.

Her sabah umutla açıyorum gözlerimi
Yine yeniden
Tek sen varsın göz bebeklerimde kalan
Eskilerden ama hiç eskimeyen eksilmeyen…
Hüseyin Erdinç