Eskiden Şiiri - Murat Ülkü

Eskiden sadece sevdiğimi özlerdim.
Ve hep baskalarını düşünürdüm.
Ama artık kendimi çok özlüyorum,
Ve kendimi düşünüyorum..
Garip bir şekilde kendini kaybetme hali bu.
Kaybetmek ve bir daga bulamamak hali!
Ben size bunu nasıl anlatayım?
Nasıl anlatayım kendi yokluğumu,
Yokluğumda içimde birçok şeyi koparıp attığını?

Artık kalbim atmayı unutacakmış gibi oluyor,
Ellerim neye, nereme değse sanki el gibi.
Söylediğim türküler başka seslere benziyor.
Bazen yazdığım bütün şiirler bana anlamsız gelir,
Kirletilmiş beyaz bir defter yaprağı gibi hissederim
​
​Ve sonra korkasın gelmez hiçbir şeyden,
Her şey, her bir şey, hayat anlamsızlaşır bana.
Kendimdeyken en son yaptığım şey hayal kurmaktı,
Sonra düşünememeye başladım.
Ama yine de bir umut ya!
İnsan beklemeden de duramıyor...
​
​En son ne zaman sarıldın kendine?
Ne zaman güldün, sadece kendi için?
Hatırla...
Sonra korkasın gelmez hiçbir şeyden
Her şey, her bir şey, hayat anlamsızlaşır bana.
Kendimdeyken en son yaptığım şey hayal kurmaktı,
Sonra düşünememeye başladım.
Ne zaman ki aynaya baksam,
Tanıdık bir yabancı belirir karşımda,
Ben, artık ben değilimdir,
O bendeki yorgunluk,
O bendeki kırgınlık,
Bir garip hal bu,
Bir garip hiçlik.
​
​Ama yine de bir umut ya!
İnsan beklemeden de duramıyor...
Belki bir gün,
O kapı aralanır da,
Ben, bana geri dönerim.
O güne dek,
Bu yokluğu yaşayacağım.
Bu yokluğu anlatacağım.
Sana, bana, ve tüm dünyaya.
Bu yoklukta, bir şiir saklı,
Kaybolmuş bir ruhun,
En içten çığlığı.
​
​Oturmuş bekliyorum,
Ne gelen var, ne giden.
Sanki bir istasyonda,
Hayat trenini kaçırmışım.
Korkak bir serçe gibi,
Korkuyorum en ufak bir sesten.
Kirli bir su damlası,
Düşüyor içime,
Ne kadar da anlamsız,
Ne kadar da gereksiz.
Ne yana baksam,
Bir yabancı görüyorum.
O yabancı, ben miyim?
Bilmiyorum...
​
​Yokluğumda içimde birçok şeyi koparıp attığını?
Artık kalbim atmayı unutacakmış gibi oluyor,
Ellerim neye, nereme değse sanki el gibi.
Söylediğim türküler başka seslere benziyor.
Yine de bir umut,
O kayıp parçamın peşindeyim.
Biliyorum ki bir yerlerde,
Beni bekliyor.
Biliyorum ki o kayıp parça,
Bir gün bana dönecek.
Ve o gün,
Yine ben olacağım,
Yine ben...
​
​Kaybolmuşum, biliyorum.
Ama şimdi bu kayboluşta bir anlam buldum.
Kendimi ararken,
Her yoklukta bir parça,
Her boşlukta bir nefes,
Her gidişte bir kalış öğrendim.
Ne kadar garip bir durum bu.
Kendini kaybetme hali.
Kaybetmek ve bir daha bulamamak.
Oysa ben,
Artık aradığımı buldum.
Aramaktan vazgeçtim...
Çünkü aradığım şeyin,
Zaten bende olduğunu anladım.
​
​Artık kalbim atmayı unutmuyor,
Ellerim neye, nereme değse kendimi hissediyorum.
Söylediğim türküler,
Yine benim sesime benziyor.
Anlamsız görünen her şiir,
Şimdi bana anlamlı geliyor.
Kirletilmiş beyaz defter yaprağım,
Artık benim hikayem.
Ve korkmuyorum hiçbir şeyden.
Ne kendimden, ne de hayatımdan...
​
​Çünkü ben,
Hiçliğin ortasında dururken,
Tüm varlığımı keşfettim.
Beklemeden de duramamıştım,
Şimdi beklemeye gerek kalmadı.
Çünkü kapı zaten içeriden açıldı.
Ve ben,
Bana döndüm.
Yine ben oldum.
Kendimi kaybettim,
Ama yine de kazandım.
Ve bu,
En güzel bitiş.