Eski defterler Şiiri - Ömer Yüce

ESKİ
DEFTERLER…

Mensubu olmadığım,
kocaman bir mabedin önündeyim.

Üzerimde koyu bir takım elbise
gözümde kalın çerçeveli
siyah bir gözlük,

yirmi yıldır beraber çalıştığım
arkadaşımın
cenaze törenindeyim.
…

Daha dün aramızda gülüp eğleniyordu.
Şimdi sep sessiz bir ceset.

Herkes hazır olda,
hepimizde zorunlu bir teslimiyet.

Ortada ki manzara,
çaresizliğin son hali.

Ruhu artık bir iğne kadar yer
işgal etmiyor dünya denen boşlukta.

Varması gereken yere varmış
olması gereken olmuş,

dediklerini göre,

kalb yelkovanı gece yarısı
ansızın durmuş.

Ama;

Tabutun başında sevdikleri
oğlu,kızı, eşi paramparça

Yüzlerde;

Acıtan bir ayrılık,
yüreklerde firak

anlıyorsun ki kefenin rengi önemli değil
ister usta ol ister çırak.

…

Kendisi zengindi.

Epeyce yığmıştı.

Şimdi yığılmış kalmış

cesette bir gülümseme hali,
atmış dünya yükünü omuzundan

sanki üzerinden dağlar kalkmış.

Ama,

ne malı Ona yâr oldu.

Ne o maldan
Ona fayda var.

Ortamdan sezdiğim,

kaç mirasçının o malda
şimdi kaç değişik planı var.

….

Her ölüm sızlatır insanın içini,

her tabut bitmemiş bir
hevesi kursağanda saklar.

…

Bir an kendimi düşündüm
o tabutta.

Boğuldum,
bir nefes adedince.

Sarsıldı kalbim yedi yerinden
aynı kaderi paylaşacağımı

farkedince.

….

Düşünüyorum da;

“ Bir ceset binlerce nasihate bedel.

İster müslüman ol ister hiristiyan,

Ölüm herkese hak herkese kader.

Aklını,
kalbini,geçmişini,sevdiklerini,
bırakıp bu yanda

ansızın

tek başına kalıyorsun
kabir denen kapıda.

…

Dünya hali
ne garib bir sınav,

herkesin ki birbirine benziyor ama
kimsenin ki kimseninkine uymuyor.

Kor kor alevlerde yanıyorsun
yanında ki duymuyor.

İster taşa tap,
ister Allah’a

Her Ademoğlunu yatırıyorlar
sonunda musallaya.

…

Adetleri üzerine vedalaşıp
tabutun önünde geçerken
eğildim kulağına;

“ Dostum,
Sen sıranı savdın gidiyorsun.

Biz de kalıcı değiliz bu fani de.

Gel bin omuzuma
kabre kadar eşlik edeyim.

Sonra bekle beni

ister kevser başında
İster mahşerde

eski defterleri kapatıp
ben de geleyim.
…

Mezarına toprak atarken
iki damla yaş süzüldü gözümden.

Bizim Yunus’un sözleri dilimde
dostumu koydum mezarına
kendi elimle.

“ Gelimli gidimli dünya,
sonu ölümlü dünya…”

Öyüce