Eski Bir Dost! Şiiri - Ahmet Karaoğlu

Memurdum, uzun seneler sıladan ayrı kalmıştım.
Eş, dost görüşmeleri ile özlem gideriyordum.
Hasret benim için nefes almamak gibiydi.
Arkadaşım Abo’yu göremediğim gibi haberde alamazdım.
Bahara doğru emekli olup, dönmüştüm memlekete,
Kiminle karşılaşsam hal, hatır sorup, koklaşırdık.
Her gittiğim yerde ikram ederlerdi çörek, çay, kete.
Günler oldu, geleli hala ulaşamadım Abo’ ya,
Bizim oralarda Abubekir’e Abo derlerde;
Neden sonra tanıdıklardan biri girdi koluma,
Götürdü uzaklarda bir eve ta nerelerde?
Nihayet gelmiştik, elinde sigara pencereden dışarı bakıyordu,
Yaklaşmıştık ki tanıdı galiba, yolda bayağı bizi yordu.
Eliyle gel der gibi yapıp, içeri çağırdı.
Girdik küçücük odaya,
Saçlar bembeyaz avurtlar çökmüş,
Sarıldık olduk sarmaş dolaş.
Sobada sessizce yanıyor, yanında kedi uyuyordu.
Oturduk, pencere önündeki rengârenk cecime.
Abo beni getiren arkadaşa çayı gösterip; ”Demler misin”? Dedi.
Gözlerinden her şey okunsa da, ihtiyacımız sohbete vardı.
O arkadaş demli çaydan helli bardaklara başladı dökmeye.
Abo nun nüfusu kalabalık değildi bir oğlu vardı; Kenan,
Boylu poslu, akıllı hem de yakışıklı,
Üniversiteden mezundu, oda o zaman iş arıyordu.
Babası gibi, gözünü esirgemezdi budaktan!
Kenan’ı mafya düşürmüş, çıkamıyormuş tuzaktan.
Abo neden sonra fark etmiş durumu,
Düşmüş oğlunun izine ama kolay değil bu; mafya.
Kenan’la açık açık konuşup, kurtarmak istemiş O’nu!
Gayretli ve yürekli olan Kenan dökülmüş, babasına
Çare ararken baba oğul mafya belasına!
Karşı taraf durumu fark edince;
Bir defa Kenan’ı uyarmışlar sertçe!
Bir zarar görmesin diye babasının uzak kalmasını istemiş,
Bildiğim Abo, tek başına çare arayıp,
Oğlunu takip etmekle koyulmuş yola.
Bu sefer ağır bir ders vermek için mafya!
Çekmişler Kenan’ı sapada bir depoya,
O tek, diğerleri kalabalık vuran vurana!
İnsafsızlar acımadan girişmişler, Kenan’a
Üstü başı kanlar içinde Babada takipte ya.
Ne görsün, ortalık dönmüş kan revana.
Zor duruyor, ayakta Kenan,
Bir ara babası; ” Kaçabilirsen, sen kaç” demiş,
Fırsatlayıp, depodan çıkmaya çalışırken,
Zalimler arkadan bıçağı böğrüne dayatmış.
Oraya yığılınca Kenan, Babası kaptığı demirle
İkisini orada yıkıp, bir etmiş yerle.
Depoyu basıyor polis, mafyayı geçiriyor ele.
Kenan mezara! Baba da oluyor kurban kadere!
Sefil, sükût içerde tam yedi yıl Abo'da yatmış.
Eşi, gelini, torunu Ali’nin hiç iyi olmamış arası felekle,
Hanımı da Kenan gibi üniversiteli,
O zaman oğlu da beş yaşlarında idi; Ali!
Özleyip de yıllardır göremediğim Abo,
Israrım üzerine hızlı bir şekilde anlattı, olayı.
Sigara içmezdim,ama ora duman olmuş,küllükte dolmuştu.
Bir ara açtım pencereyi havalandırdım odayı.
Bu adam yürekli, temiz güvenilir bir dostumdu,
Küçük evinin önüne ekmiş domates, soğan, salatayı.
Bahçesi düzenli, evinin duvarlarını da beyaza boyatmış.
O yokken de hanımı gelini torunu bir arada,
Tam yedi yılı geçirmişler orada!
Aynı kaderi paylaşıp tutunmuşlar, o evde hayata.
Geç olmuştu, artık kalkma zamanı diyip, izin istedik.
Yenge ile de ayaküstü görüştük, ayrılmak üzereyken,
Kenan’ın kopyası olan Ali ve annesiyle rastlaştık evden çıkarken!
Yaratan övmüşte yaratmış!
Esmer yakışıklı geniş omuzlu, bayağıda boyatmış,
Sarıldım Ali’ye öptüm, kokladım gine duygulandım.
Ailenin acısını, geçimini yıllarca yüklenmiş gelin hanım.
Alabilmek için Kenan bu gelini, çok peşinden koşmuştu,
Hatırlıyorum böyle bir şeyi,
Onları kader bir arada koymamıştı.
O günde işten yorgun geliyordu, gelin hanımda.
Bizi uğurlarken fark ettim söveyi tutuşunu,
Abo’nun protelzli idi, sağ ayağı da.
Hiç bahsetmedi, meğer zalimler depoda basmış kurşunu.
Başından geçenleri ısrar etmeseydim, söylemezdi.
Biliyordu, ne oğlu ne verdikleri artık geri gelmezdi.
Şimdi çekilmiş kenara acılarıyla yaşamaya çalışıyor,
Her şeye rağmen Abo onurla, sabırla zorları aşıyor.
Bir daha tanıdım. Hayat dersi aldığım, bu can dostumu.

(22.05.2012 Erzurum)