Eşkal-i Meçhul Şiiri - Eshat Eshat

Gün batımımda doğdun karanlığıma güneş
Eşkâline fukara mumumda yanan ateş
Kan revan oldu yaram gel de biraz daha deş
İhtirasım meyletti insafına işte bak
İşgal altında duygum duygularınla ilhak
Bu son istasyonumda bekleyen sonsuz durak

Toprağına taşına vurgunum karış karış
Baharları bitirdik elde kaldı kara kış
İşledim yüreğine sevdayı nakış nakış
Itri çiçeklerine bir kez süremedim yüz
Nazenin bakışınla koptu bin bir temayüz
Düştüğüm yollarımda giderim gece gündüz

Krizantem bahçesidir sevim gözbebeğinde
Koydum hayallerimi duruyor öbeğinde
Serzenişim kaderin insafsız göbeğinde
Kirpiklerin ıslandı buğusunda sözümün
Beti benzi sarardı yokluğunda yüzümün
Cemalinden gayrısı yok gördüğüm gözümün

Yanağından süzüldü sessiz sedasız hüzün
Bağrımı deldi geçti gittiğin kuzguni gün
Ne ehemmiyeti var artık yarın, dün, bugün
İşledim her hücreme duygu denen celladı
Duyulmaz haykırsam da dertlerimin feryadı
Meçhul bir takvimde giz ömrümün tek muradı

Eshat