Esirgenmiş Kadın Şiiri - Sebahat Sevinç ...

Senden ayrılmayı hiç düşünmedim.
Senin o yanaklarıma dokunuşun vardı ya
sanki annesiz kalmış bir gecenin
çığlıksız ağlamasıydı.
“Duyuyor musun?”
demiştin.
Biliyorum,
ama o öpücük;
kulağıma düşen ipekten bir unutuştu.
Tenimde yankılandın,
hiç var olmamış biri gibi.

Ben seni duyuyordum.
Sen gözlerini başka bir zamana mühürlemiştin.
Ben çağırıyordum.
Sesim kendi çukurunda boğuluyordu.
Ve o an
evet, yalnızca o anı yaşamak için
üç kez değil,
bin kere ölebilirdim.
Ben zaten ölüyordum,
ama sen
beni bir kere bile bitiremedin.

Beni hiç böyle tüketmedi hayat.
Kanım gövdemi terk etti,
melekler yalnızca
yıkılan bir kadını taşırlar.
Ve işte,
beni yine sana getirdiler
bir kadını,
bin kere kırılmış ama hâlâ senin adını taşıyan birini.