Esir Dudakların Çağrısı Şiiri - Afet Kırat

Ey mavi kanatlı kuş! Sensizim yanıyorum
Yakalamak isterim olsa kar dolu tipi
Serpilen ışıklarda bulurum sanıyorum
Tutsam desem tutulmaz gökte güneşin ipi.
Çelik telli kafesin içinden gözlüyorum
Bilir misin seni ben nasıl da özlüyorum.

Uyku teneffüsünde mahmurlaşan bakışım
Yüzüme değen yüzün gökyüzü tepsisinde
Hala hafızamdadır sana ağıt yakışım
Kaçarsın görünürsün hayallerin sisinde.
Taştan oyulmuş gibi diken serilmiş gibi
Yatak sanki batıyor olsa düşlerin dibi.

Fısıldarım adını kirli beton duvarda
Resmini çizsem desem karalayan kalem yok
Gerçek misin bilemem hayallerimde var da
Senin bitmeyen aşkın bağrıma saplanan ok…
Hüzün karası çökmüş yukarıda pencere
Nabzımı susturuyor kelepçeden cendere.

İlham veren çehreni arıyorum kafeste
Ekmek arası çile yırtıyor ses telimi
Çürümüş çiçek gibi soluyorum her seste
Masala dönen gerçek; bir daha tut elimi.
Tutuşuyor başımda hazan vurmuş tüm saçlar
Neden seni çekmez ki gittiğinde kıskaçlar?

Esir mi dudaklarım açılmıyor arada
Sızlıyor mu derinden kıpırdatmam imkânsız
Sana olan özlemim çırpınmakta karada
Sen mi yoksa ben miyim yaşıyoruz mekânsız.
Kartalsı pençen ile duvarları yık artık
De ki; çilen bitmiştir yardım ettim çık artık.