Esince Rüzgâr-"hakikatın gözyaşları"

Başka inliyorum esince rüzgâr
Gözlerim buğulu düşer yollara
Ruhuma akınca yorgun şevleler
İçlenir yüreğim hâlden hâllere

Beni iyi tanır yıkık şadırvan
Aktıkça içime saklarım her ân
Kim ne bilir belki meçhûle koşan
Susuşlar sürmüşüm buğzla dillere

Sokağa üfleyen ebedi göçler
Apayrı kehkeşan ihtiyar gençler
Ne kadar şivekâr çokluklar hiçler
Beni mahpus etti kalem ellere

Büklüm büklüm sokak tok yatan açlar
Yokuşta yolcular, derin yamaçlar
Yalnızlık gel diyor neyi amaçlar
Korkarım sarmayın ipek şallara

Bazen yaş dökerim bir başka hazla
Coşkun ırmak gibi O’na niyâzla
Bu dert bende varken mutluluk fazla
Bülbül niye küskün acep güllere

İsmim idealim ve hayallerim
Kalem davam kavgam şahit ellerim
Umutsuzluk hâşâ, O Allah Kerim
Bir garip mezarım gurbet ellere

Sırrına münhasır bilirim yâri
Yaşıyorum lâkin hazan baharı
Her lâhza unutmam gerçek diyârı
Ya rabb inşirah ver garip kullara