Eşikteki gölge... Şiiri - Hasan Belek 2

​Hayatın montaj hattında unutulmuş bir yedek parçaydım ben.
Ne eski bir modele uydum ne de yenisinin kutusuna sığdım.

Hep bir eşikte durdum, kapının tam ağzında;
Ne içeri buyur edildim ne de tamamen dışarı atıldım.

​Kendi mahkememde hem sanık hem de müebbet hükümlüydüm,
Suçum: Olmaya çalıştığım kişiyle olduğum kişi arasında sıkışmak.

Anılarım; avuçlarımı kesen cam kırığı kelebeklerdi sanki... 🦋

Dokunsam kanıyorum, bıraksam hepsi birden uçup gidecekler.
​Bir gece, gökyüzünün en kör yerinden bir yıldız kaydı avuçlarıma, ☄️

Bir anlığına ısındı dünya, her şey mümkün gibi parladı. ✨
Sabah oldu...

Parmaklarımın arasında ne bir ışık ne de bir sıcaklık,
Sadece ince bir is kokusu vardı, yaşanmamış bir yangından kalma.

​Şimdi anlıyorum...
Bu şehrin sokak lambaları neden hep böyle boynu bükük gezer.

Vitrindeki mankenlerin porselen gülümsemesi neden bu kadar donuk.
Terk edilmiş parklardaki salıncaklar, aslında kimin hiç gelmeyecek çocukluğunu bekler.

​Ben artık iç güveysi değilim bu diyarda,
Horlanan, ezilen, üzülen o çocuk hiç değilim.

Ben bu dünyanın ta kendisiyim şimdi;
Kalbinin satır arasında kurutulmuş bir aşkla yaşayan, 💕

Kendi kimsesizliğiyle avunan, en kalabalık sessizliğiyle konuşan...
​Ben, eşikteki gölgenin, zamanla eşiğin kendisine dönüşmesiyim...

Hasan Belek
16 08 2025
Akçay