Eşikte Şiiri - Emrullah Çelik

Ne vardım bir kapıya, ne çıktım içinden,
Bir durak tuttu ömrüm, adı konmamış derinden.

Ne saat ileri aktı, ne geri döndü zaman,
Bir suskunluk tartıldı kalbimde ağırdan.

Omzumda taş sandığım şey, adını bilinmez yük,
Ne geçmişe benzerdi, ne geleceğe dönük.

Bir nefes askıdaydı, göğsümle dua arasında,
Ne vazgeçmekti bu hâl, ne kalmak sevdasında.

Bir iç iklim kuruldu sessizliğin ortasında,
Yağmur yağmazdı ama her şey ıslaktı aslında.

Ne çok söz öğrendim de söylemedim kimseye,
Dil büyüdükçe kalbim dar geldi kendine.

Bir ağırlık çöktü içime, adı yok, izi var,
Taşıdıkça öğreten, bıraksam beni boğan sırlar.

Ne pişmanlık tam kaldı, ne sevinç yer buldu,
Bir ara hâl ördü beni, ne eksik ne doldu.

Duâ ettim bu kez sessiz, talep etmeden,
Sadece “olduğu gibi” dedim içimden.

Çünkü insan bazen ister ama bilmez neyi,
İçindeki karanlık bile ister kendi gölgesini.

Bir acı kaldı bende, bağırmayan, uslu,
Ne kanatır ne iyileşir; öğretir susuşu.

Her yara kapanmazmış, ama şekil değiştirir,
Bir gün diken olur, bir gün yoldaş kesilir.

Gelenler geçti içimden, gidenler de kaldı,
Bazı yüzler hafifti, bazıları ağırdı.

Bir sandık var içimde, kilidi kırık,
Ne açılır tam olarak ne de kapanır artık.

Burada durdum işte; ne başlama hevesi,
Ne bitiş yorgunluğu
Sadece idrak nefesi.

Eğer sorarsan bana: “Neredesin şimdi?”
Derim ki:
Hayat beni tarttı,
Ben kendimi seçtim.