Eşikte Şiiri - Mustafa Altuğ Kale

Kapının eşiğinde duruyorum,
Bir adım önüm geleceğim,
Bir adım arkam çocukluğum.
İkisi de beni çağırıyor,
İkisi de biraz eksik benden.

Eskiden taşlardan kuleler yapardım,
Şimdi taşlar omuzlarımda duruyor;
Zaman büyütmüyor yalnızca,
Biraz da ağırlık koyuyor insana.

Cebimde sakladığım küçük hayaller
Artık sığmaz oldular avuçlarıma;
Belki de büyümek dediğimiz şey
Hayallerin kılıf değiştirmesidir biraz.

Yine de eşiği geçerken
Sessizce gülümsüyorum kendi kendime;
Çünkü her giden gün,
Durup dinlenmeden yeni bir “ben” getiriyor.